Güzin Sarıoğlu’nu okudum (“Operasyon isimleri…”). Evet. Barış Pınarı harekâtı beni de 1960’lardan kalma iki eski çevirime götürdü.

Düşünce ve hak arama özgürlüğünü güvence altına alacak; olur olmaz her şeyi terör propagandası veya terör örgütüne destek olarak yorumlamayacak; delil ve ispata dayanmayan “iltisak” suçlamalarına meydan vermeyecek; medya özgürlüğünü keyfi tavırlarla sınırlamaya karşı duracak… ciddi hukuksal ve yasal önlemler, pakette pek görünmüyor.

Belki işe “Türkler ve Kürtler doğal düşman, 200 yıldır savaşıyor” diyen cahil Trump’a kızdığımız kadar, bu sözleri onun ağzına verdiğimiz için kendimize de kızarak başlayabiliriz. Neden bu coğrafyada sorunlarımızı çözmeyi başaramadık da binlerce kilometre ötedeki bir ülke aramıza böyle girebildi, bugün neden sınırın iki tarafında birbiriyle akraba olan ailelerin yaşandığı komşu Nusaybin ve Kamışlı’da insanlar ölüyor.

Bir ulusun kaderini etkileyecek, bölgenin geleceğini belirleyebilecek bir olayla karşı karşı karşıyayız. Sosyolojik ve demografik bir dönüm noktasındayız. Ortak bir irade oluşturmak için diyaloğa her zamankinden daha fazla ihtiyacımız var. Silahlar çekildiği zaman, meseleleri sakin sakin konuşmak neredeyse imkansız hale gelir.

Çocukluğumun mevsimlerini, yani üçer aylık hızlandırılmış tabiat oyunlarını, “sahici mevsim” gibi hatırlıyorum. Mevsimlerin huyunca, tabiatınca boyverdiği/koyverdiği zamanlardı galiba onlar.

Türkiye de büyük sıçrayışlarını, AKP’nin milliyetçiliğin yerine dostluk, karşılıklı yarar ve dayanışma siyasetlerini uyguladığı yıllarda yaşadı. Ortadoğu’da Kürt nüfusun Türkiye’ye karşı husumet beslemesi, Türkiye’nin büyük güçler karşısında da derin bir zaafı olmaya devam edecektir. Böylesi bir yumuşak karınla büyük güçlerle büyük pazarlıklar yapamazsınız