Hatice Ebrar Akbulut

Birkaç gündür “Şehit Çocuklar Günü” olmalı mı diye soruyorum kendime. Vicdanım bütün sesiyle olmamalı diye haykırıyor, bunu reddet diyor. Çünkü “Şehit Çocuklar Günü” diye ilk duyuşta anlamlı gibi görünen şey, çocuk ölümlerini kabul ediyorum ve bunu normalleştiriyorum anlamına gelir. Şimdiye kadar okuduğum Filistinli yazar ve şairlerin, ölümü güzellediklerini, şehit edebiyatı yaptıklarını görmedim. Mahmud Derviş, Mourid Barghouti, Gassan Kanafani, Adania Shibli, Rıfat Alareer ve daha nicesi. İsrail soykırımında hayatını kaybeden genç romancı Hiba Kemal Ebu Nada’nın kitabının ismi bile Filistin halkının özgürlüğe düşkünlüklerini, hayata tutunuşlarını anlatmaya yeter: “Oksijen Ölüler İçin Değildir.” Gazze soykırımındaki bütün kadınlar, ölmek istemediklerini, yaşamayı seven bir millet olduklarını haykırdılar.