Sevil Özdemir

Zaman zaman okuduğum ve izlediğim eserlerin tarihlerine baktığımda, yüzyıllar önce ya da 45 yıl önce ya da daha yakın tarihlerde ortaya çıktığını düşünüp, nasıl da bazı şeylerin hiç değişmediğini, evrilip bir yerlerden yine benzer konulara dönüştüğüne hayret ediyorum...

Shakespeare'in yüzyıllardır güncelliğini korumuş ve korkarım ki çok uzun zaman da güncelliğini yitirmeyecek oyunlarından biri Macbeth...

Her şey yolunda giderken, kadın ve adam birbirlerine yeterken, belki de dünyanın sonuna yaklaşmışken bu soruyla karşılaşan kadın ve verdiği tepkiler oldukça travmatik...

Rice’ın konserin sonuna doğru isteyen seyircilerin sahneye çıkabileceğini söylemesi üzerine neredeyse bütün salonun sahneye yığılması ve yaklaşık 50 kişilik bir grubu çevresine alarak şarkıları beraber söylemesi geceyi unutulmazlar arasına sokan güzel anlardandı...

Nazım Hikmet ve Brecht tutkusuyla bilinen Genco Erkal, bu sefer sevdiği ikiliyi aynı oyunda buluşturmayı tercih etmiş... Nazım ve Brecht'in şiirleri, Fazıl Say, Zülfü Livaneli, Cem Karaca, Tarık Öcal, Edip Akbayram, Timur Selçuk, Kurt Weill, Hans Eisler gibi müzik ustalanın eserlerine ses veren Tülay Günal'ın güzel sesiyle buluşuyor... İzleyici kendini kaptırıyor, gidiyor...

Bence Shakespeare oyunları klasik sergilenmeli, "Bu ne biçim Shakespeare oyunu, adamın kemiklerini sızlatmışlar" diye düşünen gruptan değilim. Tam tersine özünü kaybetmediği, bütünlüğünü bozmadığı sürece, alabildiğine farklı yorumlanmalı, aynılıktan kaçınmalı diye düşünüyorum.

Şu an yaşadığımız hayatın başka bir şeklini başka bir evrende de yaşıyor muyuz? Burada bizi üzen bir şey başka bir yerde etkilemiyor olabilir mi? Gerçekten öyle olsaydı, biz bunun farkında olup, istediğimiz evrende istediğimizi yaşasaydık ve daha az hasarla çıksaydık şu hayat gailesinden güzel olmaz mıydı?

Geçmişe açılan pencerelerle dolu hayatlarımız... Birçok anıda o pencereler dikilir karşımıza... Bazen isteyerek, bazen zorunlu, bazen de tesadüfen o pencereleri açıp bakmışlığımız vardır geçmişe doğru...

Burada Cem Karaca'yı anlatmaya kalksam buna bilgim yetmez, benim bahsedeceğim bu hafta sonu izlediğim bir gösteri hakkında... Doğumundan ölümüne dek, eserlerinden örneklerle hayatının konu alındığı “Bir Cem Karaca Öyküsü” olarak tanımlanan “Ömrüm” isimli tek kişilik müzikli gösteri...

Kim Var Orada? gibi oyunlar izlediğimde, hafızam tazelenip, bütün o anıların yerini hoş duyguların alması bir izleyici olarak en keyifli anlardan biri...

Budapeşte çoğunluğunu yürüyerek keşfedebileceğiniz küçük bir şehir, o kadar da küçük değil tabii siz benim abarttığıma bakmayın 🙂 Ama yine de görülebilecek her yerin yürüme mesafesinde oluşu şehri keşfetmek için ideal bir ölçüt...

Sizler için, bu sezon izlediğim, yeni yılda da devam eden, seveceğinizi düşündüğüm birkaç oyun seçtim...

Hikaye gelecekte geçiyor. İnsanların sanal gerçeklik bağımlısı olduğu bir dünyada, kendisi gibi pedofillerin fantezilerini istedikleri gibi yaşayabilecekleri sanal bir dünya oluşturan adamın polis tarafından sorgulanma hikayesi...

Bir bisikletin insanın hayatında, daha doğrusu bir şehir dolusu insanın hayatında bu kadar önemli yer teşkil ettiğini Amsterdam'da gördüm ve gözlerime inanmakta zorluk çektim... Yaklaşık 800.000 kişinin yaşadığı bir şehirde 1 milyondan fazla bisiklet olduğunu söylesem şaka yaptığımı düşünmezsiniz değil mi?

Beyaz boyalı, iç içe geçmiş şirin evleri, daracık sokakları, her çeşit mekanın bulunduğu sürpriz sokaklarıyla Lindos benim Rodos'da en sevdiğim yer olarak hafızama kazındı...

“Ben, gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde denk geldiğiniz binlerce kadından biriyim... ‘Hayatımı yazsam roman olur’ derler ya, öyle… Valla...”