Çeviriler

Gideon Levy, Haaretz’de yazdı: Yeterli motivasyonla dünyanın en sofistike ve pahalı engelinin bile duman atan eski bir buldozerle aşılabileceği ortaya çıkmış oldu. Bu kibirli bariyer, milyarlar akıtılmasına, tüm ünlü uzmanlara ve besili müteahhitlerin iddialarına rağmen artık bisiklet ve motosikletle aşılabiliyor. Birkaç yüz silahlı Filistinli o korkunç seti aştı ve hiçbir İsraillinin hayal bile edemeyeceği bir şekilde İsrail'i işgal etti. Birkaç yüz kişi, acımasız bir bedel ödemeden 2 milyon Filistinliyi sonsuza kadar hapsetmenin imkânsız olduğunu kanıtlamış oldu. Cumartesi günü duman atan yaşlı Filistin buldozeri dünyanın en akıllı bariyerini delip geçerken, İsrail'in kibrini ve rehavetini de parçalamıştır. Aynı zamanda Gazze'ye ara sıra intihar uçaklarıyla saldırmanın (ve bu uçakları dünyanın yarısına satmanın) güvenliği sağlamak için yeterli olduğu fikrini de paramparça etmiş oldu.

Simchat Torah bayramında İsrail'in başına gelen felaketten tek bir kişi sorumludur: Benjamin Netanyahu! Engin siyasi deneyimi ve güvenlik meselelerindeki yeri doldurulamaz bilgeliğiyle övünen başbakan Netanyahu İsrail'i bilinçli olarak sürüklediği tehlikeleri tespit etmekte tamamen ve kesinlikle başarısız olmuştur. Natenyahu İsrail’i tehlikeye sürüklerken, bir ilhak ve mülksüzleştirme yönetimi inşa etmiş, Bezalel Smotrich ve Itamar Ben-Gvir gibi isimleri kilit pozisyonlara atamış, Filistinlilerin varlığını ve haklarını açıkça görmezden gelen bir dış politikayı benimsemiştir. Şu durumda Netanyahu kesinlikle kendi sorumluluğundan kaçmaya çalışacak ve suçu, Yom Kippur Savaşı arifesindeki selefleri gibi, Hamas saldırısına yönelik hazırlıklarının hatalı olduğunu kanıtlayarak savaş olasılığını düşük gören ordu, askeri istihbarat ve Shin Bet güvenlik servisi başkanlarına atacaktır.

Siyaset danışmanı Noal Pollak yazdı: “İsrail'e yönelik bu saldırı, 1973'teki Yom Kippur Savaşı sırasında Mısır ve Suriye'nin sürpriz saldırısından psikolojik olarak çok daha sarsıcıdır.Bugün İsrail'in 11 Eylül'ü! Terörist saldırıların ulusal yaşamın düzenli bir özelliği olduğu bir ülke hakkında bunu söylemek oldukça garip geliyor. Orta Doğu'daki olayları aşırı Amerikanlaştırma eğiliminin farkındayım ancak yaptığım gönderme bu gerçekten de çok doğru bir benzetme. 11 Eylül'de olduğu gibi bugün de dünya değişmiştir! Bu saldırının sebep olduğu sorular çok basittir: Bu nasıl olabilir? İsrailli yetkililer nasıl bu kadar başarısız oldular?”

Korku ilkel ve zorunlu bir duygudur. Robert Peckham bu "bizi hayatta tutan nörobiyolojik bir süreç" olarak adlandırıyor. Eğer atalarımız uçurum kenarlarından veya kılıç dişli kaplanlardan korkmasaydı, bugün olduğumuz noktada olmayabilirdik. Fakat tersinden baktığımızda, insanlar iletişim kurabilen hayal gücü çok yüksek varlıklar olduğu için, korku sessiz fısıltılardan bile aniden türeyebilir. Peckham’ın metni iddialı alt başlığının hakkını tam olarak veremese de, korkunun geçtiğimiz 700 yıl boyunca insan davranışlarını şekillendirdiği pek çok tarihsel uğrağı ve olayı aydınlatmaya çalışıyor. Bunları okuyarak okuyucular günümüz için dersler çıkarabilir.

Economist: “Biz" sevgisinin çirkin bir kuzeni var: "Onlar". Onlar korkusu ve öteki olarak ‘onlar’a karşı duyulan şüphe… Buna Paranoyak Milliyetçilik diyebiliriz. Paranoyak Milliyetçilik yabancı insanlara ve yeni fikirlere açıklık gibi hoşgörülü değerlere karşı hareket eder. Putin, Ukrayna'nın Nazi kliklerin Rusya’yı sürekli tehdit ettiğini, Modi’nin partisi, Müslümanların Hindu kızlarını baştan çıkarmak için bir "aşk cihadı" yürüttüğünü, Tunus cumhurbaşkanı, ülkesindeki Arap çoğunluğun yerini almak için siyahi Afrikalıların "komplo" kurduğunu iddia ediyor. Kinik politikacılar, güvensizlik ve nefreti körükleyerek milliyetçiliği istismar edebileceklerini öğrenmeye başladılar. Bu politikacılar aynı zamanda Paranoyak Milliyetçilikleri körükleyerek kendilerine ve yandaşlarına fayda sağlamak için kullanıyorlar. Araştırmalar 2012'den bu yana hükümetlerin çok daha milliyetçi olduklarını ve ne kadar milliyetçi olurlarsa o kadar yolsuzluğa meyilli olduklarını gösteriyor. Paranoyak Milliyetçilik ne yazık ki kaybolacak gibi görünmüyor. Liderler birbirlerinden öğreniyorlar.”