29 Aralık Cuma
Sabah 08:00
Son üç gündür kız kardeşim ve arkadaşları, gidecek yeri olmayan arkadaşı ve iki kızı için saatlerdir dışarıda bir yer arıyorlar. Bugünlerde çadır kuracak bir yer bulmak, çevre bölgelerden gelen ailelerin sayısının artmasıyla neredeyse imkânsız. Uzun arayışlardan sonra onlar için bir yer bulabildiler.
Yardıma ihtiyaç duymaları halinde tanıdığımız insanlara yakın bir yer olması önemliydi. Kız kardeşim yakındaki binalardaki komşularla konuştu ve onlara iyi bakacaklarına söz verdiler. Ayrıca, tuvaletleri kullanmaları gerektiğinde onları içeri almayı teklif ettiler.
“Beni sakinleştirmeye çalışan arkadaşım yanıma oturdu ve ağlamaya başladı”
Çadırı kurma zamanı geldiğinde, yeri başka bir ailenin istediğini gördüler. Yer iki aile arasında paylaşılana kadar saatlerce tartıştılar. Bir başka zorluk da çadır için odun, battaniye ve naylon temin etmekti. Bir kısmını satın aldılar, bir kısmını da yardım etmek isteyen aileler verdi.
Anne ve kızları son dakikaya kadar çok korkmuşlardı. Daha önce hiç çadırda kalmamışlardı. Ama başka bir yol yoktu. Güvenlik ve lojistik hakkında sorular sorup durdular. Kız kardeşim ve arkadaşları ellerinden geleni yapıyorlardı; çadır kuruldu ve herkes yardım etti. Saatler sonra uzak bir aile üyesinin onları evinde ağırlamayı kabul ettiğini duymuşlar. Kız kardeşime oraya gideceklerini söylediler.
Kız kardeşim bana şöyle anlattı: “Onlar gittikten birkaç dakika sonra, tahliye edildikten sonra kalacak bir yer arayan yeni bir aile geldi. Onlar için bir çadır kurulduğuna ve hazır olduğuna inanamadılar. Karısı ağladı.”
Öğlen 03:30
Zayıf bir internet bağlantısı kurabildim ve binamın grubunda bir dizi WhatsApp mesajı ortaya çıktı. Görevlilerden birinin akrabasının gidip binamızı kontrol edebildiğini öğrendim. Binanın hala ayakta olduğunu, ancak korkunç bir durumda olduğunu söyledi.
Hasar çok ciddi ve geri dönersek orada kalabilmek için sadece tamir etmek bir yıl sürebilir. Tüm camlar kırılmış ve her şey hasar görmüş. Ayrıca, başka bölgelerden yerinden edilmiş insanların dairelere girdiğini ve hayatta kalmak ve ısınmak için kıyafetleri, yatakları ve ahşap eşyaları aldıklarını söyledi. Yenilebilir her şeyi almışlar.
Bir atasözümüz vardır: “Kaybın parası candan iyidir” – yani hayatta olduğunuz sürece, herhangi bir maddi kayıp daha az korkunçtur. Ancak itiraf etmeliyim ki o anda hissettiğim şey bu değildi. Haberi kız kardeşimle paylaştım, o da yıkılmıştı.
Yerimde duramıyordum, iyi nefes alamıyordum. Kendimi dışarı attım ve kaldığımız yerden uzaktaki bir aileye tahliye edilen bir arkadaşıma doğru giderken buldum. Ama umurumda değildi.
O kadar hızlı yürüyordum ki oraya ulaşmamın bu kadar kısa sürmesine şaşırdım. Aşağıda akrabasını buldum ve ondan arkadaşımı aramasını istedim. Aşağı indiğinde yüzümü gördü ve bir şeylerin ters gittiğini anladı.
“Her şey yolunda mı? Sen iyi misin?”
“Yürümek istiyorum.”
Yürümeye başladık. Gözlerimden yaşlar süzülürken duyduğum her şeyi ona anlattım. Sokaktaki insanlar bana hiç şaşırmadan baktılar. Bugünlerde sokakta ağlayan insanları görmek çok olağan hale geldi; kimsenin size nedenini sormasına bile gerek yok. Arkadaşım beni sakinleştirmek için elinden geleni yaptı.
O bir saat içinde 20 yaş daha yaşlandım. Hızlı adımlarım çok yavaş adımlara dönüştü. İyi nefes alamıyordum. Yüzümün ve vücudumun derisinin, güneşi kaybolup uzun süre karanlıkta kaldıktan sonra pes etmeye karar veren bir ayçiçeği gibi solduğunu hissedebiliyordum. O an, bir daha aynı kişi olamayacağımdan emindim.
Dün kız kardeşim, Ahmet’e apartmandan bazı fotoğraflar ve videolar gösterdi. Ona kedilerin şimdiki hallerine kıyasla ne kadar küçük olduklarını göstermek istedi. Onları gördüğümde kalbim sızladı. Fayansları gördüm, duvarları gördüm, süslediğimiz Noel ağacını gördüm, pencereleri, mobilyaları ve diğer birçok detayı gördüm.
Bir süre sonra hareket etmeden duramadım ve kendimi oturmaya zorladım. Sokağın tam ortasına. Beni sakinleştiren arkadaşım yanıma oturdu ve ağlamaya başladı.
Bana birkaç aile üyesinin ölüm haberini anlattı; kuzeyde kalan anne babası ve kardeşlerinden bahsetti ve günlerce onlara ulaşmaya çalıştıktan sonra hala hayatta olduklarını ama acı çektiklerini öğrendiğini söyledi.
Annesi ona iyi olduklarını söylemiş, ancak genç yeğeniyle konuştuğunda, ona çok uzun zamandır içme suyu içmediklerini ve çok az yiyecekleri kaldığını söylemiş.
Onu sakinleştirmeye çalıştım. Bazen etrafımızda ne kadar büyük bir sefalet olduğunu anlayamıyordum.
Gece 10:00
Neredeyse son üç aydır, farklı duyguların yeni derinliklerini ve anlamlarını fark ettim.
Meğer üzüntü sandığımızdan daha da üzücü bir şeymiş. Kederin düşündüğümüzden çok daha farklı yönleri varmış. Mutluluğu hissetmek ya da elde etmek çok daha zormuş.
Ve şimdiye kadar adını bile koyamadığım çeşitli yeni duygular var.
Şu anda tek istediğim bu durumdan canlı çıkmak. Hayatta kalmak.