Evrensel’den Şenol Sırma’nın haberine göre, ölen her dört işçiden biri 50 yaşın üzerinde. Ölen her 10 işçiden birisi ise 65 yaşın üzerinde. Ölen işçilerin 115’i kadın 1621’i ise erkek işçilerden oluşuyor. 2019 yılında iş cinayetlerinde ölenlerin 23’ü (yüzde 1.32) sendikalı işçi, 1713’ü ise (yüzde 98.68) sendikasız. Sendikalı işçiler gıda, büro, metal, inşaat, enerji, taşımacılık, sağlık, güvenlik ve belediye iş kollarında çalışıyordu.
İşçilerin 442’si hiçbir güvencenin olmadığı, mevsimlik işlerin yoğun olduğu, gelecek sunmayan, düşük ücretli istihdamın yangın olduğu tarımda, 336’sı en düşük örgütlülüğün gerçekleştiği inşaatta, 234’ü taşımacılık, 105’i belediye/genel işler, 104’ü ticaret/ büro, 70’i metal, 63’ü madencilik ve 50’si enerji iş kolunda çalışıyordu.
Ölüm nedenlerinin 392’si trafik/servis kazası, 285’i ezilme/göçük, 259’u yüksekten düşme, 202’si kalp krizi/beyin kanamasıydı. Burada kalp krizi ve beyin kanamasına dikkat etmek gerekir. Çünkü uzun çalışma saatleri, adil olmayan çalışma ilişkilerinin varlığı, mobbing, liyakatsizlik, her türden ayrımcılık, iş yaşamındaki yoğun baskı kişiler üzerinde strese ve anksiyete bozukluğuna sebep olarak, intiharlarda, kalp krizinde ve kaygıya bağlı olarak depresyonda önemli rol oynamaktadır.
Fransa’da telekom işçilerinde yaşanan intihar oranın fazlalığı, Japonya’da karoshi diye nitelenen uzun çalışma saatlerine bağlı olarak intiharların ve ölümlerin artması bu duruma en bariz örnekler arasında gösterilebilir.