Çatışma çözümlerinde diğer ülke örneklerinden yararlanılabileceği varsayımının sınırları var. Farklı bir tarih, kültür ve çatışma pratiğinin ötesinde muhtemelen farklı zihniyetlerden de söz ediyoruz. Tarihi, kültürü ve yaşanmış olanı değiştirmek mümkün değil… Ama zihniyet alanında açık bir kapı var. Çünkü nispeten çözüm üretilebilmiş bütün örnekler demokrat zihniyete doğru kayıldığını, oysa çatışma öncesinde hiçbir ülkede bu zihniyetin egemen olmadığını söylüyor. Diğer bir deyişle çözüme yönelenler fıtratları uygun olduğu için bunu becermiş değiller. Kendilerini demokrat zihniyete zorlayarak bunu yapmışlar.
***
Diğer taraftan demokrat zihniyetin kendine has bir istatistiki özelliği bulunuyor. İnsan ilişkilerinde bu zihniyeti egemen tarz olarak sergileyenlerin oranı çok küçük… En ‘demokrat’ saydığımız ülkelerde bile oranlar iki haneli rakamlara pek çıkmıyor. Buna karşılık hangi coğrafya veya kültürden olurlarsa olsunlar, insanların çok büyük yüzdesi bu zihniyeti pratiğe dökecek durumlar yaşıyor. Dolayısıyla demokratlık denen yaklaşım hemen herkesin bildiği, görünce tanıdığı, kendisine yapıldığında memnun kaldığı, değerli bulduğu ama uygulamada sergilemekte zorlandığı bir tutum.
Hiç tanımadığınız insanlarla birkaç gün geçirip, sonrasında onların sizi nasıl gördüğünü dinleme şansına sahip olabileceğiniz grup çalışmalarında bu durum çarpıcı bir biçimde ortaya çıkıyor. Gruplara katılmadan önce katılımcıların büyük çoğunluğu kendilerini esas olarak ‘demokrat’ diye tarif ediyor. Birkaç günlük seminerin sonunda aynı soru sorulduğunda ise oran 3-4 misli azalıyor. Kısacası ‘öteki’ ile muhatap olunan samimi ortamlar sizi kendi gözünüzde objektif kılabiliyor. Hala kendisine mültefit bakıp demokrat olarak görenler olsa da, bu iddia grup önünde bir zül olarak taşınmak zorunda kalınıyor.
YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN