2016 yılının ilk sabahı: "Cizre'de 1 polis şehit, 5 yaralı…", "Cizre'de 12 terörist öldürüldü." " PKK, şiddeti şehirlere yayacağı tehdidinde bulundu."
Yeni yıla da ölüm ve çatışma haberleriyle girdik. Bu gidişle sürecek gibi görünüyor.
Çoğu tanıdık, onlarca insan yılın son günü Diyarbakır'daydı.
Rakel Dink, çatışmaların hemen yanıbaşında çaresizlik içinde haykırıyordu: "Toprak kana doymaz, yeter demeye geldik, her tarafa sesleniyoruz: Bunca acı yeter. Lütfen her tarafa seslenmeye geldik. Kardeşçe, insanca Meclis'te konuşun demeye geldik. Bırakın insanlar eceliyle ölsün. Ancak o zaman insanların ardından ayinler de kıvamında olur acılar da…"
Evet çatışmalar sürüyor, ölümler, yıkımlar sürüyor. Nerede duracağı bilinmeyen, nasıl sonuçlanacağı kestirilemeyen, sürdürülmesi mümkün olmayan bir felaket döneminden geçiyoruz.
O toprakların çektiği acıları, yaşadığı haksızlıkları ve de son yıllarda iğneyle kuyu kazarak kazanılan başarıları yakından izleyen birisi olarak, "ne yapılabilir?" sorusunu kendime, aynı psikolojiyi ve hassasiyetleri paylaştığım arkadaşlarıma soruyorum.
"Bir yolu olmalı…" Kaybettiğimiz akla yeniden dönebilmek için bir ipucu bulmalıyız.
Silahlar nasıl susacak?
YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN