Feza Şişman

Şikayet etmenin demokratik bir hak değil, memnuniyetsizlik belirtme, hınç alma, fesatlık gibi algılanıp, ayıp sayılıyor. Hatta hep kötü düşünme kaygı bozukluğu olarak görüyor. Bir otele yangın güvenlik önlemlerinin, uyarı sistemlerinin, yangın sistemi yönetimlerinin olup olmadığını sormak şimdiye kadar kimin aklına gelirdi, hatta başını kaldırıp duvarlarında yangın merdiveni var mıdır diye bakmazdık bile. Artık bir süre belirli değişikler olabilir, bir bakarsınız artık bilgi almadan o otellerde yer ayırtmama gibi bir müşteri bilinci gelişir ya da tam tersi yıllar içinde bir başka kazaya kadar unutur gider miyiz?

Rilke uzmanları, Rilke’nin şair olmasında da, kadınlardan kaçan o ince ruhunun dünya acısıyla baş edemeyip yalnızlığına sığınmasında da annesinin etkisinin olduğunu söylüyor. (…) Anne daha şaşalı ve seçkin bir yaşamı olduğunu çevresine kanıtlamak uğruna oğlunun yoksul yaşamasına izin veriyor.

“Başkalarını korumak artık bir anlatı değil.” Wagner bunu şöyle açıklıyor: “İnsanlar ancak kendi özgür iradelerinin kurallarına uymaya isteklidirler.” Kendimizi başkalarını korumakla sınırlamak, bu anlatı artık tükendi. Etik olarak çok "onurlu", kulağa hoş geliyor, ama psikolojik olarak uzun vadede işe yaramıyor.

Erkekler sosyal hiyerarşilerini sürdürebilmek için sosyal barışı korumak ve dezavantajlı kadınlarla statü farklılıklarını gizleyen pozitif ilişkiler kurmak zorundalar. Kadınların da bu düzenin onların lehine olabileceğine inandırılmaları gerekiyor. Bu dominant olanla ona bağımlı arasındaki eski ve bilindik ilişki artık günümüzde daha rafine bir şekilde romantize ediliyor.

Yaz gecelerinde değil tabii ama kışın buralar çok sessiz oluyor. Hele yasakların olduğu şu korona günlerinde, geceleri, ortalığı Rilke'nin bir yangın anına benzettiği "O korkunç gümbürtüyü bekler gibi" bir sessizlik kaplıyor. Ve gece saat on ikiden sonra ışığı yanan tek pencere benimki.