ANALİZLER

CHP’nin de peşinde olduğu Fakıbaba’nın İyi Parti’yi tercih etmesinin, AK Parti’deki “rahatsız” vekilleri daha da cesaretlendireceği söyleniyor. AK Parti ve İyi Parti çevrelerinde aynı yorumun yapılması ilginç: “Merkezse merkez, sağsa sağ, Türkiye partisiyse Türkiye partisi. İyi Parti’deki gelişimi herkes yakından izliyor.” Erdoğan, partisindeki kopuşları engellemek için vekillerle birebir ve toplu görüşmelere başlıyor.

Soylu’nun Fikirtepe’deki patlamayla ilgili “terör soruşturması” başlatılması nedeniyle İstanbul Anadolu Cumhuriyet Başsavcısı’na “sert üsluplu” bir telefon açtığı gündeme gelmişti. Soylu, Fikirtepe patlamasının faili olan ve 12 Eylül’de TİKKO davasından 7 sene hapis yatan Mustafa Karahan’la ilgili “1980 öncesi aşırı sol örgütlerle bir irtibatının olduğu ama ondan sonra herhangi bir irtibatına rastlanmadığını” söylemişti. Ancak 1989’da kaçak yollardan gittiği İsviçre’nin emniyetindeki bilgilere göre Mustafa Karahan, 1990’lı yıllarda da TİKKO’nun Konferans kanadının Bern sorumlusuydu ve “örgütü finanse etmek” amacıyla uyuşturucu kaçakçılığında rol aldı. İsviçre emniyetinin verdiği bilgi ve deliller doğrultusunda Türkiye’de yargılanan Mustafa Karahan hakkında mahkeme 2014 yılında örgüt bağlantısı tespit edememişti. Patlama sonrasında da Türkiye’nin halen tespit edemediği bu “bağlantı”, İsviçre’de, terör kavramının uzağında tutulması tercih edilecek başka yerlere de mi bağlanmıştı?

Başlıktaki bu dört terim, neye göre belirleniyor? Mustafa Pehlivanoğlu da kendince vatansever, Mehmet Eymür de, Yeşil de, Abdullah Çatlı da, elektrik vermeyi herkese öğreten Fransız paraşütçüleri de. Öyleyse milliyetçilik, kaç yönde kesebiliyor? Sağın ve solun ister gerçek, ister kurmaca kahramanları, çok mu farklı kültür ve sosyolojilerden geliyor? Yunanistan’ın 1821’deki Hürriyet Savaşçıları ve Türkiye’nin 1919-22 Kuvayı Milliyecileri, niçin ve nasıl birbirinin toplumsal ve işlevsel karşılığı? Nâzım’ın Karayılan ve Çolak İsmail tipleri, aynı madalyonun iki yüzü mü? Bir yanda Abdullah Çatlı ve Mustafa Pehlivanoğlu; diğer yanda Dursun Karataş ve Mustafa Karahan: çok mu farklı kumaşlardan dokunmuş? Türkiye, (a) modern “haklı şiddet” teorilerini ve (b) yaslandıkları folklorik geleneği nasıl aşabilir? 15 Ekim röportajının genişletilmiş yazılı metninde, Halil Berktay bu ve benzeri sorular arasında geziniyor.

Üzerinde güneş batmayan imparatorluk kaybetmiş; küçük, nemli ve soğuk bir adada bu kaybın sızısını dindirmek için gün boyu sütlü çay içip, kendiyle alay etme sanatını mükemmelleştirmiş bir halkın yaşadığı Birleşik Krallık’ta, siyasi gelişmeleri ilgiyle izlemeye devam ediyoruz.

Erdoğan ile Yavaş’ın (onun gibi birinin) son turda karşılıklı kaldığı bir seçimi en fazla isteyenler muhakkak ki bugün Erdoğan’a cumhurbaşkanlığı sistemini teklif etmiş ve bürokrasi üzerinde tekel kurmaya meyletmiş olan iktidar ortaklarıdır. Düşünün… Hayati bir seçim var ve hangi aday kazanırsa kazansın aslında ‘siz’ kazanıyorsunuz! Dolayısıyla muhalefetin bir nebze (gerçek anlamda) basiret ve dirayeti varsa, yapması gereken şey bir an önce birlikte yönetme ilkelerinde, cumhurbaşkanı adayında ve cumhurbaşkanının yürütme kadrosunda anlaşmalarıdır.