Çözüm sürecini herkes terk etti… MHP-CHP başından beri militan bir şekilde karşıydı. Fethullahçılar, bu çabalara "ihanet süreci" adını vermişlerdi. Sürece en yoğun desteği, Doğu ve Güneydoğu Anadolu halkı veriyordu. Yani en çok acıyı çekenler… Yüzde 90'lara varan olumlu yaklaşım, aynı zamanda, “dindarlarla Kürtlerin kurulu düzene karşı ittifakı” anlamına geliyordu. PKK'nın görüşmeler yoluyla dağdan inmesinin, silahı bırakmasının, devletin, “Kürtlere yönelik hak hukuk” konusunda, geçmiş milliyetçi yaklaşımı terk etmesinin kolay olmadığı, biliniyordu. Bunları akiller de biliyordu, hükümet de biliyordu, dönemin Başbakanı Erdoğan da biliyordu. Dünyadaki yaşanmış deneyimleri biliyorduk. Mutlak silahsızlanma için, masadan çözümle kalkabilmek için, çok meşakkatli bir yol gerektiği gerçeğinden haberdardık.
Suriye kırılması
Türkiye, iki buçuk yıla yakın bir süre, çatışmasız bir dönem yaşadı. Bazı adımların atılabilme ihtimaline çok yaklaşıldığında, ipler koptu. Çatışmaya yeniden dönülmesini kışkırtan en önemli kırılma, Suriye'de ortaya çıkan durumdu. PKK çizgisindeki PYD, Suriye'de IŞİD'e karşı oluşan nefret ve öfkenin sembolü durumuna geldi. Kobani'de yoğunlaşan direniş, Batı'nın desteğini ve sempatisini kazanmanın ötesinde sonuçlar doğurdu. PYD, onların beklediği "kara gücü" misyonunu da üstlenebilirdi. Kobani çatışmaları sırasında Diyarbakır'da HDP'nin çağrısıyla sokağa dökülenler, 50 kişinin ölümüne neden oldular.