PKK; Haziran seçimlerinden sonra başlattığı fiili egemenlik savaşıyla sadece Kürtlere değil bu topraklarda barış ve demokrasi isteyen herkese yazık etti. Gencecik insanların hayatlarıyla ödediği bu kanlı sürükleniş daha önce tanık olmadığımız çapta bir toplumsal maliyet yaratıyor. Süreç henüz çok sıcak ve biz nasıl bir enkaz oluştuğunu belki de yeterince algılayamıyoruz. Birkaç ay içinde binlerce Kürt genci yok yere öldü. Olmadığı kadar asker, polis, sivil kaybı yaşandı. Aileler parçalandı; yurtsuz kaldı.
Üstelik bu büyük insani trajedi PKK-HDP’nin büyük siyasi başarısının ardından yaşandı. AKP’nin en büyük parti olmasına rağmen iktidarı kaybettiği; güçlerin nispeten dengelendiği; siyasal alanın Kürt talepleri açısından da olağanüstü genişlediği bir dönem kanla zehirlendi.
Devletleşme ve şiddet fetişizmiyle yüklü Kandil aklı, demokratikleşme açısından büyük bir fırsatı gözünü kırpmadan harcadı.
* * *
6 milyon oy ve 80 milletvekili… Çözüm sürecine sağlanan toplumsal destek… Öcalan’ın varlığına ve Kürt taleplerine dair oluşmuş meşruiyet…
Hepsini eliyle itip kanlı bir cehennemi seçen Kürt siyasilerinin yatacağı yer olamaz. Akademiklerin insanı isyan ettiren sesleri; elbirliğiyle parlatılan Demirtaş’ın çağrıları; marjinal solun PKK ne yaparsa yapsın hep devleti işaret eden “şiddet severliği”, ya da Erdoğan takıntılı aydınların, sorumluluğu tamamen ona yıkan propagandaları… Bütün bunların hiçbirisi, yaşadığımız korkunç gerçeğin küçücük bir köşesini bile örtmeye yetmez.
Önü açılan yollar sadece yasal muhalefet yürütmekle de sınırlı değildi. Siyasetin esneklikleri içinde AKP ile koalisyon dahi zorlanabilirdi. Küresel güçlere yönelik diplomatik etkinlikten sivil itaatsizliğe kadar uzanan geniş bir alan açılmıştı. İktidarın alanı daralmış, Kürt taleplerinin meşruiyeti artmıştı. Yapılacak tek şey “devlet ve şiddet” fetişizmiyle hesaplaşmaktı.