Müzakere masası her çöktüğünde film tekrar başa alınır. Silahların konuşmaya başlamasıyla demokratik çözümden bahsetmek zorlaşır. Siyasetin yol açıcılığına dikkat çekenlere kötü gözle bakılır, cebri metotları savunanların yıldızı parlar. Makul sesler kısılır, her taraftan “sonuna kadar gidelim” diyenler prim yapar.
Daha önce duymadığımız herhangi bir laf çalınmaz kulaklara. Tarafların dilinden aynı nakaratlar dökülür. PKK her beyanatının içine bol miktarda “halk”, direniş”, “özgürlük”, “savaş”, “demokratik” vb. kavramlar katar. Keskin bir dille devrimin yakın olduğunu söyler. Zaferin eli kulağındadır. Geçici sıkıntılara takılmamalı ve bireysel kayıpların üzerinde çok durulmamalıdır. Güzel günlerin eşiğine kadar gelinmiştir. Büyük resme bakılmalı, tüm yapılıp edilenleri meşrulaştıran hedefe odaklanılmalıdır.
Devlete gelince, o da evvela “Kürt meselesi yoktur” plağını koymakla başlar mesaisine. Aynı kişi olsa da artık “Kürt sorunu benim sorunumdur”diyen Cumhurbaşkanı gider, onu yerini “Kürt sorunu yoktur, kimse bize yutturmaya kalkmasın”diyen Cumhurbaşkanı alır. Mevzu bahis olan bir terör sorunudur, bu kez terörün beli kesin olarak kırılacaktır, PKK’nin işi bitirilecektir.“En son terörist” etkisiz hale (!) getirilinceye ve silahlar tamamen bırakılıncaya kadar mücadeleye devam edecek ve dert kökünden halledilecektir.
Ezber bozmak…