Fenerbahçe Fenerbahçe olalı böyle bir olay yaşamadı. Eski bir futbolcu, bir Fenerbahçe tutkunu olarak çocukluğumdan beri, ne başkanlar, ne futbol yıldızları gördüm, tanıdım; ne kongrelere tanık oldum! Böylesine çekişmelisini, böylesine coşkulusunu hatırlamıyorum.
Fenerbahçe her zaman, hep “mühim” takım oldu.
1950’li yıllarda, Tarsus’ta İstanbul Profesyonel Ligi’ndeki İstanbul takımlarının maçlarını radyodan dinlemeye çalışırdık. Karşılaşmaları İstanbul radyosu yayınlardı. Çoğu zaman parazitten, kesilmelerden maçları canlı olarak dinlemekte zorlanırdık.
Türkiye'nin dört bir yanında Fenerbahçe’nin, Galatasaray’ın, Beşiktaş’ın taraftarları bulunurdu. Hatta Vefa, Beyoğluspor taraftarı olan tanıdıklarım bile vardı.
İstanbul Profesyonel Ligi, 1960’dan itibaren Türkiye Ligi’ne evrildi. Anadolu takımları da lige dahil oldu. Ancak üç büyükler diye anılan üç İstanbul takımı milyonlarca taraftarıyla egemenliklerini sürdürdüler.
O yıllarda futbol takımlarının lider oyuncuları starlar gibi dikkat çekerlerdi. Onlar kulüpleriyle özdeşleşmiş isimler olurdu. Galatasaraylı Baba Gündüz (Kılıç), Beşiktaşlı Baba Hakkı (Yeten), Baba Recep (Adanır), Fenerbahçeli Ordinaryus Lefter (Küçükandonyadis), Sinyor (Can) Bartu, ilk aklıma gelenler. Yabancı oyuncu duyulmuş şey değildi.
Aziz yıldırım ‘veda’ konuşması yapmalıydı
Kongre'yi açık farkla kazanan Ali Koç, zaferinin ardından yaptığı konuşmada, Aziz Yıldırım için “Efsane Başkan” terimini kullandı. Bunca gerilimin, seçim heyecanının ardından, rakibini böylesine zarif ve saygılı bir biçimde övmesini yeni bir dil olarak alkışlayabiliriz.
Ali Koç’un Aziz Yıldırım’dan bir veda konuşması yapmasını istediği haberlere yansıdı. Ancak Aziz Yıldırım ağır bir seçim yenilgisinin hüznü ile stadı erkenden terk etmişti. Keşke kalsaydı ve yenilgisini sükunetle kabullendiğini gösterseydi.
Çok kullanılan bir deyim vardır, “Fenerbahçe yalnızca Fenerbahçe değildir.” Fenerbahçe, bir anlamda Türkiye'deki toplumsal ruh halinin, dalgalanmaların özeti gibidir. Fenerbahçe’de bir huzursuzluk varsa, büyük bir olasılıkla toplumda da kendisini hissetiren bir huzursuzluk vardır.
Fenerbahçeliler, 20 yıl sonra oylarını “değişim” için kullandılar. Daha bir hafta öncesine kadar “Aziz Yıldırım’ı yenemezler” diyen bir kamuoyu vardı. Böylesine bir oy patlaması beklenmiyordu. Ancak şimdi daha iyi görüyoruz ki kulüp üyeleri arasında esen dip dalgası, kar topu gibi yuvarlanırken büyüye büyüye bir çığa dönüşmüş.
Fenerbahçe’deki değişim isteğini cesaretle üstlenen Ali Koç ve ekibine, eski bir futbolcu ve her zaman Fenerbahçeli olarak başarılar diliyorum.