Konya’da bir düğün konvoyu. Aracın ön koltuğunda oturan ve gövdesinin yarısı dışarıda olan kişi, pompalı tüfekle art arda ateş ediyor.
Manzarayı gören bir vatandaş cep telefonu kamerasıyla görüntüyü kayıt ediyor. Maganda rezaleti, sosyal medyada yayılıyor. Ardından Konya polisi harekete geçiyor. Pompalı tüfekle ateş ettiği tespit edilen E.F.D.’yi (22) gözaltına alıyor. İfadesinde söyledikleri şöyle: “Yaptığımız iyi bir şey değil ama attığımız da ses fişeğiydi, gerçek mermi değildi.”
Türkiye’nin temel dertlerinden birisi bu. Düğün, asker uğurlaması ya da seçim geceleri, çok sevinen, çok heyecanlanan bir kısım halkımız, silaha sarılıyor. Memnuniyetini şiddet gösterisiyle ifade ediyor. Ölümlere yaralanmalara neden oluyorlar.
Erkek egemen kültürün en tipik görüntülerinden bu tür sevinme “patlamaları.” Birini öldürdükten sonra pişman oluyorlar.
Çok uzak diyarlardan başka insanlar “silah patlatan” bu heyecanlı yurttaşları kınayan sözler ediyorlar. “Maganda” değerlendirmesi, medyanın da desteğiyle, bu sorumsuz, akılsız insanlara tepkinin yaygınlaşmasına neden oluyor. Oluyor da ne oluyor?
Memleketin dört bir yanı, Edirne’den Ardahan’a sevinç çığlıkları içinde ölümlere yol açan magandalarla dolup taşıyor. Konya’daki maganda yakalandığı için “yaptığımız iyi değil” demiş. Bu durumun, toplumsal bir mesele olduğunu görmeliyiz.
Oyuncak silahlar
Oyuncak pazarının en gözde parçalarının oyuncak silahlar olduğunu söyleyebiliriz. Sokaktaki küfür ortamında elinde oyuncak silahla karşısındakini öldürmeye başlıyor çocuk. Büyüdükçe elindeki silah da büyüyor.
Derken hakikisine sahip oluyor. Bir küçük öfke yüzünden cinayetler işleyebiliyor. Bu resme iyi bakın, hepimizin damarlarından az ya da çok magandalık akıyor. Bir ülkenin demokratikleşmesinin, barışçı bir ortama kavuşmasının temel ölçülerinden birisi toplumun şiddetle olan mesafesidir. Elinde silah sokaklarda dolaşan, bayramları, düğünleri kana bulayan magandalar normal kabul edildikçe işimiz zor.