Muhalif seküler aydın tipolojisi üzerine bir dönem o kadar çok yazdım ki; yazdıklarımın içeriğine öfkelenenler artık, “başka meselesi yok mu bu ülkenin”diye sataşan mesajlar gönderiyorlardı.
En belirgin olarak Gezi eylemlerinde kendisini açığa vuran “kategorik ret” çizgisi diyebileceğimiz bir tutumla karşı karşıyaydık. AKP ve (özellikle) Erdoğan, “mutlak yanlış”ın öznesi olarak tanımlanıyor; böylelikle eleştirinin tek nesnesi kılınıyordu.
Bir entelektüelden beklenmesi meşru olan, objektiflik; siyasi aktörlerin davranışlarını hakkaniyetli değerlendirme; etki-tepki ilişkilerini dengeli dürüst analiz etme gibi özelliklerin yerini, hızlı biçimde gelişen “aktivist” bir söylem almıştı.
İdeolojik-kültürel köklerini Kemalist Batıcılık ve İslamofobia’da aramanın gerektiğine inandığım bu aydın damarı; koşulları oluştuğu zaman maddenin bir halinden başka haline ışık hızıyla geçebilen özel kimyasal organizmalar gibi, neredeyse aniden katılaştılar. 17-25 Aralık’ta “fırsat bu fırsattır” kafasıyla Cemaati görünmez kılıp, “temiz eller” zokasını topluma yutturmaya çalışmaları, kanımca ibretliktir.
Son savaşta da malum bildiri, yine bu aklın ürünü olarak çıktı ortaya. O bildiride de PKK görünmez kılınmıştı. “Suça ortak olmamanın” yolunu bunda bulmuşlardı!
Evet bu aydın kümesini tanıyoruz. Çok tartışıldılar, daha da tartışılacaktır yaptıkları; bu doğaldır…