PKK'nın hendek siyasetine kızan Kürt arkadaşlarım var. Bu insanlar, AK Partili değil. Büyük kısmı HDP'ye oy vermiş kişilerden söz ediyorum… Hendek kazılan şehirlerde yaşayan arkadaşlarımın psikolojisini anlamaya çalışıyorum…
Psikolojik olarak, maddi olarak, manevi olarak perişanlar. Halkın, PKK'nın baskısına, “içten içe” bir tepki göstermesine rağmen; “insanların seslerini çıkaramadıklarını” aktarıyorlar.
"Ruhi kopuş" işaretleri
Bu arkadaşlarım, PKK'ya kızmakla birlikte, devlet güçlerinin izlediği güvenlik politikalarından da memnun değiller. Bir çözüm umudu görmüyorlar. “Halkın, PKK'nın yaptıklarını beğenmediği, ama devletten de giderek koptuğu” saptamasında bulunuyorlar.
Bölgeden aldığım mesajlar ve Türkiye'nin Batısındaki Kürtlere ilişkin gözlemlerim, beni endişelendiriyor. Yaşanmakta olan ruhsal dönüşüm (veya “kopuş” diyelim), gerçekten çok ciddi.
PKK/HDP'ye kızan arkadaşlarımın bile, "Biz Kürtlere devletin yaptıkları" diyerek söze başladığını görüyorum. Hendeklerden, barikatlardan, orada yaşananlardan PKK'yi sorumlu tutmalarına rağmen, meselelere bir "Kürt bakışı"yla yaklaştıklarını hissedebiliyorum.
Cizre'deki, günlerdir bodrum katında mahsur kaldığı söylenen yaralılarla ilgili değerlendirmeler, şöyle bir ikilem içinde şekilleniyor: Kürt olmayanlar; devletin, "HDP, yaralıları ölüme kasıtlı olarak terk etti" iddiasını temel alıyor. Kürtlerde ise, "devlet yapar, daha önce de yapmıştı" gibi bir bakış ağır basıyor.
Ne olursa olsun; Kürt meselesi, toplumdaki kutuplaşmanın en sert ve en gerçek şekilde hissedildiği alan olma özelliğini sürdürüyor.
HDP'ye sempatiyle bakanlar…