Yaklaşık yarım asır önceydi.
Amerika’da çok sayıda radikal solcu, ideolojisini terk ederek muhafazakâr kanada geçmeye başlamıştı.
Muhafazakârlar için sevindirici bir durumdu bu. Sonuçta ideolojik savaşı kazanmışlardı.
Ama sevinmek için acele ettiklerini çok sonra anlayacaklardı.
Gelenler, “ideolojik kamp” değiştirmişlerdi. Ama çatışmacı zihniyetlerini, düşünce stillerini ve “biz ve öteki” kavgasına dayalı bütün bir siyaset tarzlarını da geçtikleri kampa taşımışlardı.
Büyük ölçüde onların rengini taşıyan neo muhafazakârlık, kısa zamanda klasik muhafazakârlığı öteledi ve Cumhuriyetçi Parti’de hâkim renk halini aldı.
Baba-oğul Bushlar ve onlarla beraber gelen küresel kâbus, bu uğursuz dönüşümün simgeleriydi.
Klasik muhafazakârlığın kültürel çeşitliliğe ve tarihsel farklılıklara saygılı, dış politikada da itidalli tutumu terk edildi. Artık Neo muhafazakarlık vardı ve Amerika içeride siyahlardan liberallere “Amerikan olmayan” herkes ve her kesim hedef alınırken, dışarıda da dünyaya çeki düzen vermeyi öngören agresif bir politika tercih edildi.
Muhafazakârlar iktidar oldular olmasına ama Burke-Kirk çizgisindeki ılımlı, sağduyulu ve mütevazı muhafazakârlığı çoktan kaybetmişlerdi.
Çünkü neo muhafazakârlık, -bütün sembolik benzeşimlerine rağmen- muhafazakârlığın bir türü değil başka bir ideolojiydi.
Kazanırken kaybetmek herhalde tam da bu olsa gerekti…
Bizim neo muhafazakârlar…