Arşive daldım yine geçen gün; yaş almaktan olsa gerek, sık sık yapıyorum bu aralarda. Bir gün kullanırım diye sakladığım gazete kupürleri arasında gezindim bir süre. Evet, aramızda gazeteyi halen kâğıttan okuyan ve kupürleri makasla özene bezene kesip muhafaza eyleyen dinozorlar var!
Bülent Timurlenk’in bir yazısı çarpıyor gözüme, 11 Haziran 2017 tarihli (Sabah). “Merhaba baba, nasılsın?” başlığını taşıyan yazıda sımsıcak bir fotoğraf ve acılı bir hikâye var. Fotoğrafta, Real Madrid’in efsane eski sekiz futbolcusu sarmaş dolaş haldeler. Karembeu, Raul, Roberto Carlos, Figo, Mijatovic, Salgado ve Seedorf, 2017 Şampiyonlar Ligi Finali öncesi, Real’i çalıştıran takım arkadaşları Zidane’a destek olmak için kameranın karşısına geçmişler.
Eski hallerinden uzaklar elbette. Göbekler hafifçe çıkmış, saçlar ya kırlaşmış ya da dökülmüş, gözler gözlüklere alışmış. Lakin dostlukları baki; toplamda 21 kupa kaldırmış bu muhteşem sekizli, içlerinden birinin başarısı için dünyanın farklı bölgelerinden kopmuş gelmişler.
Kariyerleri farklı seyirler izlemiş; kimi futbolculuğundaki başarısını devam ettirmiş en tepe noktalara çıkmış, kim futboldan sonra pek dikiş tutturamamış, kimi hep göz önünde olmuş, kimi unutulmuş gitmiş. Fakat aralarındaki bağın kuvveti, yıllar sonra onları, kritik bir maçta atılan hayati bir golden sonra oluşan yumak gibi bir arada toplayabilmiş.
Eski dostların gücü takıma da sirayet etmiş; hep zirvede olası Real, Galler’de Cardiff’in Millennium Stadı’nda Juventus’u 4-1 yenerek ezip geçmiş. Zizou, daha sonra sayısını artıracağı madalyalarına bir yenisini eklemiş. Şampiyonlar Ligi’ni üst üste kazanan ilk hoca olarak tarihe geçmiş.
https://www.youtube.com/watch?v=KduZT_HY3WI
Mideye oturan taş
Fotoğraf hoş, arkadaşlık muazzam, ama hikâye yürek kanatıcı. Predrag Mijatovic’in hikâyesi bu. Güzel bir kariyeri var Mijatovic’in; Partizan’da, Valencia’da, Real’de ve Fiorentina’da forma giymiş. İspanya’da lig ve süper kupa şampiyonluklarını yaşamış, Şampiyonla Ligi’nde kupa uzanmış. 1998’de, yine Juve’ya karşı, finalde kaleciyi geçerek iğne deliğinden geçirdiği topla kupayı Madrid’e getirdiğinde Beyaz Şimşekler’in gönlünde taht kurmuş.
https://www.youtube.com/watch?v=P-0mRkA7FHE
Mijatovic, Haziran 2017’de El Mundo’ya bir röportaj vermiş. Muhabir ona, 1998’de Amsterdam’da Juve’ye attığı golü sormuş. Neyle değişirmiş acaba bu altın gölü? Cevap, mideye oturan taş gibi:
“Neyle mi değişirim? Oğlumun sağlığı için o golü feda ederdim diyeceğim ama çok daha fazlası. Hayatta ne kazandıysam oğlumun yaşıyor olması için verirdim”
Sonra oğlu Andrea’nın hazin öyküsünü anlatmış. Andrea, iki yaşından itibaren beyninde meydana gelen bir rahatsızlıktan ötürü tek bir kelime konuşamamış, yürüyememiş. Annesi ve babasıyla iletişim kuramamış. Mijatovic, sadece bir gün oğlunun kendisine “Merhaba baba, nasılsın?” demesi için her şeyini vermeye hazırmış ama o laf çocuğun ağzından çıkmamış. Futbol hayatının en parlak günlerinde oğlunun hastalığıyla boğuşmuş. Sahada harikalar yaratıp taraftarları peşinden koştururken, evde oğlu için hiçbir şey yapamamanın acısını en derininde hissetmiş.
“Kimim ben?”
“Futbol sahasında bazen uçacak kadar formda ve iyi hissederseniz kendinizi ama ben çocuğumun yanına gittiğimde onun için bir şey yapamadığımdan kendime ‘Sen bir hiçsin’ diyordum. İnsan hastane odalarında gecelerini geçirince kendisine bu soruyu soruyor. ‘Kimim ben?’ diyordum. Cevap ‘Kimse’ idi.”
Yoğun bir gayret sarf etmiş Mijatovic, 13 yıl boyunca çocuğunu sahada verdiği mücadeleden çok daha fazlasını saha dışında vererek evladını hayatta tutmaya çabalamış. Ne var ki kader ağlarını zalim örmüş, 2009’da 15 yaşında olan Andrea’yı kaybetmiş.
Mijatovic, sahada büyük bir futbolcuydu. Ama asıl büyüklüğü saha dışındaydı.