Kavramlarla; kavramsal düşünceyle arası iyi olan bir toplum değiliz.
“Demokrasi”, “ifade özgürlüğü”, “haber alma hakkı”, “sivil itaatsizlik”, “insan olmaktan gelen dokunulmazlıklar”…Ve benzerleri, çoğu kere bizler için arkasına sığınmamıza elverdikleri ölçüde el attığımız fikir klişeleri. Hışmımızı yönelttiklerimiz içinse tersine, her bir kavram “boş kitabi sözden” ibaret… Hakların, sevmediklerimizi korumalarını istemeyiz.
Akademiklerin bildirisinin ağır biçimde yanlış ve haksız olduğu söylendikten sonra onun “ifade özgürlüğü” içinde görülmesi gerektiğinin belirtildiği bir yazının kaderini izleyin ne demek istediğimi daha iyi anlarsınız. Birçok demokrat kalem gibi ben de tam bu çerçevede bir yazı yazdım Cumartesi günü bu köşede. (Şiddet ve fikir ile mücadeleyi ayırmak)
İki tür tepki aldım: Birincisine tipik bir örnek oluşturduğu için ismini kendime ayırarak kısaltılmış mail metnini buraya koyuyorum:
“Mezhebi bu kadar geniş "liberal demokrasi" nerede var, tek bir örnek verir misiniz? IRA, ETA, Korsika mücadeleleri bağlamında mesela…
Mill, Voltaire'den dem vurarak sınırı olmayan bir ifade özgürlüğünden bahsetmek abestir. Fransızların deyimiyle "Parler comme un livre" kitap gibi konuşmak yani hoş fakat bos konuşmaktır.
Siz istediğinizi Voltairien bir tavırla söylemek lazim gelirse, ifade edebilirsiniz bunda bir beis yok ancak ben/biz bu konuda Erdoğan’a hak vermeye devam edeceğiz.”
Evet, bu arkadaşımızın “ifade özgürlüğü” anlayışı ancak benim “bu bildiri ifade özgürlüğüne girer” diyebilmeme imkân tanıyor. Sağ olsun; orada da duramayabilirdi. Öyle ya; mesele hukuki ölçüler değil “yüce milletin/devletin” çıkarları olunca ifade özgürlüğünün sınırlarını nerede çizeceğimiz de çok muğlaklaşır. Yüce çıkarlara “ihanet” olarak gördüğünüz bir ifadeyi cezalandırmanıza özgürlükler adına karşı çıkanlar da neden o “hain” dünyasına dâhil edilmesin ki? Nedir bunun kavramsal/ilkesel güvencesi?