TÜSİAD Yüksek İstişare Konseyi’nde ne işim vardı?
Yeni Türkiye’nin yeni TÜSİAD’ı, 90’larda MÜSİAD’ın yaptığı gibi tabana yayılan tartışmalar yürütüyor, Anadolu’da toplantılar düzenliyor, kendi dar kabuğundan çıkıp farklı kesimlerden insanlarla temas kuruyor, bu tarz toplantılarda ezbere sıralanan en garanti laflarla da olsa kapsayıcılığı dert ediyor. Sonu merak uyandıran, sürprizli bir hikaye bu.
Demokrasi derdinde samimiyet ve kararlılık sorunu: İspanya’nın Üçlü’sü, Türkiye’nin Altılı’sı
Kemal Kılıçdaroğlu’nun iktidar hırsının yoğunluğuna şahit olduktan, Akşener’in “bu bacınıza neler neler ettiler”den ibaret büyük dertlerini dinledikten ve tabii seçim yenilgisinin ardından gelen topluca yere serilme halini gördükten sonra anladık ki bizim Altılı Masa’nın demokrasiye geçiş tecrübesiyle İspanya’da 40 yıl önce yaşanan demokrasiye geçiş tecrübesi arasında büyük bir samimiyet ve kararlılık farkı var. Ünlü romancı Javier Cercas’ın “Bir Anın Anatomisi”nde anlattığı üç siyasetçiyle bizim Altılı Masa’nın altı siyasetçisinin karşılaştırılmasından çıkan ders: Hayal kırıklığı, uğruna mücadele ettiği şeyde samimi ve kararlı olmayanı yıkar, samimi ve kararlı olanı ise sarsar ama yıkamaz.
Serbestiyet’in yeni logosuna ödül
Grafik Tasarımcılar Meslek Kuruluşu’nun 1981’den bu yana düzenlediği Grafik Tasarım Sergisi’ndeki ödül töreninde logo tasarımı dalında başarı ödülünü Christopher Çolak’ın tasarladığı Serbestiyet’in yeni logosu aldı
Bir “Dünya Entelektüeline” Veda: Kütüğü Kanada, evi Türkiye
Robert Kolej’in efsane hocalarından Kanadalı Cyrus Carter, Çarşamba günü vefat etti. 30 senedir Türkiye’de yaşayan Carter’in “kütüğü Kanada, evi Türkiye’ydi.”Kendisi gibi donanımlı ve açık görüşlü yüzlerce öğrenci yetiştiren Mr. Carter, “evine” erken veda etmese 1 ay sonra emekli olacaktı. Cyrus Carter gerçekten “dünyadaki dar görüşlülüğe, onlar-biz düşüncesine karşı son kalelerden biriydi”. Bunu anlamak için hayat hikayesine, felsefesine ve öğrencilerinde bıraktığı izlere bakmak yeterli.
- Advertisement -
Filistin’e dair benzer ‘küçük’ ayrıntılar
1948’den bu yana değişmeyen şeylerden biri, İsrail’in Filistinlileri öyle ya da böyle göçe zorladığı toprakları birkaç yıl içinde tanınmaz derecede değiştirerek sanki orada 100 yıldır Yahudi bir köy varmış haline getirmesi. Gazzeliler neden ölmek pahasına güneye gitmiyorlar sorusunu Türkiye’den soranlara, bir daha asla dönemeyeceklerini biliyorlar demiştim. Kuzey Gazze, büyük bir uluslararası müdahale olmazsa en kısa zamanda Araplara ait bütün tarih tamamen yerle bir edilerek, Avrupa’da bir küçük kasabaymışçasına modern ve temiz bir Yahudi mahallesi haline gelebilir. Adı değişir ve orda yaşanan zulme dair her şey silinir.