Manşet

Dört küsur yılı doldurmuştu. Karardan sonra iki gün daha geçti. Ruhumuz, insafımız, insanlığımız, adalet duygumuz, hakkaniyet duygumuz idam ediliyor.

Ali Nesin, Gezi Davası’nda 18 yıl hapis cezası alan Bilgi Üniversitesi’nin eski yöneticisi Yiğit Ekmekçi’yi yazdı: Üniversitenin varoluşunu tehlikeye atarak hiç çekinmeden türbanlı kızlarımızın derdine deva olmuş, üniversitenin özgür bir ortam olması için gece gündüz demeden çalışmıştı. Matematik Köyü'nün varoluşuna da çok önemli maddi ve manevi katkıları olmuştur.”

Artık karar verildi, öfkeden başka bir şey gelmiyor elimizden. Fakat benim bir de bedduam var: Dilerim o hâkimler, davaya şerh düşen arkadaşlarının sözleriyle, “her türlü kuşkudan uzak, somut, kesin ve inandırıcı” hiçbir delil olmaksızın 18 yıl hapis biçtikleri arkadaşım Yiğit Ekmekçi’yi bir gün derinlemesine tanıma bahtsızlığına uğrarlar ve nasıl bir insan olduğunu anlarlar. Düşünüyorum ki, yargı süreçleri hâkimlerin bile bile haksız-hukuksuz bir cezaya çarptırdıkları insanları derinlemesine tanıyabilecekleri bir biçimde cereyan etseydi, böyle kararlar vermeleri çok daha zor olurdu ya da en azından sonrasında o kadar rahat edemezlerdi.

Gezi Davası’nda çıkan kararlar hakkında değerlendirmede bulunan Abdullah Gül: “Yargıtay kararına kadar bu insanların hapiste olması çok çok üzücü, vicdanları yaralayıcı bir durum. Milyonlarca dolarlık Türkiye aleyhtarı bir kampanya yapmak isteseler, zaten imajı bozuk olan Türkiye’yi dünya kamuoyunda ancak bu kadar olumsuz gündeme getirebilirlerdi. (…) Gezi olayını AK Parti açısından olumlu bir ilerleme olarak görmüştüm. Problemlerimiz bile gelişmiş ülkelerin problemlerine benzemeye başlamıştı.”

New York Times'ta dün (24 Nisan) yayınlanan bir ilanda, İngiltere Başbakanı Boris Johnson’a büyük dedesi Ali Kemal hatırlatılarak, Ermeni Soykırımı’nı tanıması çağrısı yapıldı.