2007-2013 arasında Aktüel dergisi için portreler kaleme alıyordum. Bunlardan Bülent Arınç’ı konu alanını 2008’de yazmıştım.
Bilenler bilir; o portreleri, ele aldığım kişilerin temel bazı özellikleriyle sınırlı tutarak ve o özelliklerini deşerek yazmaya gayret ediyordum.
Arınç’ın portresini de tipik siyasetçilerde az, onda ise çok bulunan bir meziyet olan “dobralık” ve “sözünü esirgememe” temeli üzerine kurmaya karar vermiştim.
Yazım öncesi okumalara başlarken zannediyordum ki, Arınç bu özelliğiyle onun siyasi görüşlerini paylaşmayanlar tarafından da takdir edilmekte, saygı görmektedir. Çoğunlukla gençlerin yazdığı sözlükleri, blogları okumaya giriştiğimde ne kadar yanıldığımı anladım. Hakikat, benim tahminimin yanından bile geçmiyordu. Şöyle yazmıştım:
“Yaş ortalaması herhalde 20’yi, 25’i geçmeyecek blog yazarlarını, sözlük yazarlarını okuyorum, gördüğüm şu: Bu âlemde Bülent Arınç kadar nefret toplayan ikinci bir kişi yok! Ve onu nefret objesi haline getiren asıl şey de dilinin kemiksizliği, icabında kendi partisinin başkanına bile karşı durmayı göze alabilen aykırılığı… Çok hata yapsa da, çok çam devirse de, doğru bildiğini bazen çok provokatif bir dille ifade etse de, gençlerin Bülent Arınç gibi birine ‘sus artık’ diye tempo tutmasında ben hiçbir ‘ilericilik’ göremiyorum. Bunları okudukça, şöyle bağırmak geliyor içimden: ‘Susturma, susturdukça sıra sana gelecek!’”
Bülent Arınç’ın Habertürk’teki söyleşisinde (19 Kasım) dile getirdiği bazı görüşler o kadar ‘sivri’ydi ki, söyleşi bittiğinde hâkim değerlendirme şöyle oldu: “Hımmm, bu adamın bu sözleri Reis’ten icazet almadan söylemesi mümkün olmadığına göre, Reis, Arınç’ı böyle konuşturarak ne yapmak, nereye varmak istemektedir?”
Açık söyleyeyim, ben bu değerlendirmenin pekâlâ doğru olabileceği ihtimalini düşünmedim değil; neticede Arınç bir siyasetçi ve siyasette böyle ‘oyun’lar mümkün.
Fakat favori ihtimalim bu değildi; favori ihtimalim, Arınç’ın yine bir akıl ve vicdan patlaması yaşadığıydı. Hele, dahil olduğu mahallenin Abdullah Öcalan’dan da, HDP’den de daha fazla nefret ettiği Selahattin Demirtaş’la ilgili sözlerini duyduğumda, hiç kuşkum kalmadı: Arınç, Arınçlık ediyordu yine.
Bir paragrafta iki defa “yine” dedim, çünkü Arınç’ın bu türden patlamalarını izleyip kayda geçirmekten hoşlanan biri olarak, Habertürk’te bir yandan mahalleyi çıldırtan sözlerini dinlerken, bir yandan da eski yıllarda kayda geçirdiğim “Arınçlıkları” geçiyordu zihnimden.
Bu yazıyı da zaten, “geleceği açık olan, linçi Erdoğan’dan destek görmeden göze alamaz” yaklaşımını, eski örnekleri hatırlatarak hükümsüzleştirmek amacıyla kaleme alıyorum.
Buyurun şimdi Arınç’ın geçmiş yıllardaki “linçe davet” çıkışlarına…
2011 – 2012’den itibaren…
2011-2012’den itibaren, AK Parti’de liderliğin şahsileşmesi, otoriterleşme, reformcu tavırdan uzaklaşma eğilimleriyle birlikte, Bülent Arınç’ın, vicdanının sesini ifade eden eleştirel dili kendi partisine ve partinin lideri Erdoğan’a da yönelmeye başladı.
Bazı örnekler:
Kızlı-erkekli evler meselesi
3 Kasım 2013’te Kızılcahamam’da basına kapalı olarak yapılan AK Parti toplantısında, Başbakan Erdoğan’ın bazı evleri öğrencilerin kızlı-erkekli olarak kiraladıklarını ve buna müsaade etmeyeceklerini söylediği iddia edildi. Bu haberler dışarı sızdırıldı.
Hükümet sözcüsü Bülent Arınç, haberleri yalanladı ve “asparagas” olarak niteledi. Fakat Erdoğan, bir gün sonraki AK Parti grup toplantısında, “Bir yerde konuştuğumu inkâr etmem. Ben karakteri itibarı ile farklı bir siyasetçiyim” diyerek o sözlerin kendisine ait olduğunu teyit etti.
Erdoğan tarafından bu surette açığa düşürülen Arınç, konuya, 11 Kasım’da bir toplantı için bulunduğu Belgrad’da TRT’ye verdiği özel demeçle yeniden döndü… Arınç, kendisinin açıklamasıyla Erdoğan’ın açıklaması arasında bariz bir çelişki olduğunu, bunun sorumlusunun kendisi olmadığını söyleyip ekledi: “Bu çelişkiyi en güzel şekliyle izah etmesi, dün, bugün ve yarın kendisinden beklenir. Ben duyduğumu, gördüğümü, bildiğimi bir ambalaj haline getirerek açıklamış oldum.”
Fakat daha önemlisi, Arınç’ın, Erdoğan’ın kendisine ait olduğunu teyit ettiği sözlerine ilişkin değerlendirmesiydi:
“Şimdi ev sahibi kiraya vermişse, tutacak insanlar da gelmiş tutmuşsa bunu önleyecek bir engel yok AB normlarında. (…) İyi veya kötü, doğru veya yanlış şimdi bizim standardımız artık bu noktaya geldi. Bu noktadan geriye dönüşü uygun görüyor muyuz? Herhalde görmüyoruz.
“(…) Biz de evlat babasıyız, bizim de bir yaşantımız var. Toplumun da bir değerleri var. Bu değerlere uygun ne yaparsak ne konuşursak toplum bunu destekler ama bir de hukuk devletiyiz. Hukuk devletinde bu söylediklerimizi ne kadar yapabiliriz?”
Gazete satın almak için fon oluşturmak meselesi
Bülent Arınç, 10 Şubat 2014’te Bakanlar Kurulu toplantısının ardından Hükümet Sözcüsü olarak soruları cevaplandırdı. Arınç, bir gazetenin satın alınması için bir fon oluşturulduğuna dair, içinde Erdoğan’ınkilerin de olduğu telefon tapeleri kendisine hatırlatıldığında, önce Mesut Yılmaz-Milliyet-Korkmaz Yiğit (1998) örneğini verdi ve bunun bir hükümetin devrilmesiyle sonuçlandığını hatırlattı. Ardından, bir gazetenin ve televizyon kanalının alımında birilerinin aracılık etmesini “hoş karşılamayacağını” söyledi ve şöyle devam etti:
“Bu tapeleri okudum tabii, biraz da dinledim. Burada bir gazete veya televizyonun satışıyla ilgili olarak Başbakan birileriyle konuşuyor ve onları yönlendiriyorsa, teşvik ediyorsa, bu alım satım bedelinin de bir şekilde bazılarından toplanması şeklinde eğer bir havuz oluşturmak veya bir fon oluşturulması düşünülmüşse bunun hukuki tavsifinin nasıl yapılacağına savcılar karar verir. Suç vasfı veya suçun hukuki tavsifi mümkündür. Eğer burada sadece böyle bir konuşma geçti ve bu kanunlara göre de suç sayılmıyor, sadece etik bakımdan, ahlaki bakımdan hoş görülmüyorsa bunun da geleceği elbette hukuk içerisinde bulunabilir.”
Kabataş görüntüleri ve Arınç’ın yorumu
14 Şubat 2014’te Cuma namazı çıkışında gazeteciler Arınç’a, Gezi olayları sırasında tesettürlü bir kadının yarı çıplak çok sayıda erkek tarafından hakarete uğradığı iddialarını boşa çıkartacak yeni görüntülerin ortaya çıktığını hatırlattılar. Bülent Arınç’ın cevabı:
“İddia Başbakan tarafından dile getirildiğine göre ona sorulmalıdır. Zannediyorum o da bir camide Cuma namazını kılıyordur.”
Dolmabahçe toplantısından Erdoğan’ın haberi var mıydı?
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, bazı Hükümet üyeleri ile HDP heyeti arasında Mart 2015’te Dolmabahçe’de yapılan “mutabakat” toplantısına dair sözleri, Erdoğan’la Arınç arasında büyük bir gerilime yol açmıştı. Erdoğan, bu toplantıdan haberinin olmadığını söylüyordu. Böyle bir şeyin olması imkânsızdı ama, kimsenin de çıkıp “hayır, biliyordun” demesi beklenemezdi, çünkü “Reis” dönemine girilmişti artık. İşte o anda bir kez daha “Doğrucu Davut Arınç” çıktı sahneye. Arınç’a göre, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “haberim yoktu” dediği toplantı tamamen onun bilgisi dahilinde gerçekleştirilmişti.
Arınç, Erdoğan’ın “haberim yoktu, tanımıyorum, İzleme Heyeti diye bir şey olamaz” çıkışını yaptığı Mart 2015’te şöyle konuşmuştu:
“Sayın Cumhurbaşkanımızın sözlerini yorumlayacak, eksik fazla konuşacak durumda değiliz. Bunu nezaketsizlik olarak kabul ederim. İzleme Komitesi 5-6 kişi olacak denildi. (…) Çözüm süreci konusunda bugüne kadar atılan adımların bir noktası da İzleme Heyeti’nin oluşturulmasıdır. Hükümetimiz bunu uygun görmektedir. Kimin hangi görevleri yapacağı konusunda bir yol haritamız mevcuttur. Ülkeyi yöneten hükümettir, sorumluluk da hükümettedir. Bugün yapılanlardan, yarın geleceğimiz noktadan sayın Cumhurbaşkanımızın habersiz sayılması mümkün değildir, her şeyi çok iyi bilmektedir. Milli Güvenlik Kurulu toplantılarında veya bakan arkadaşlarımız tarafından ne zaman emretmişse kendisine bilgi sunulmaktadır. Çözüm sürecinde aktör olan bakan arkadaşlarımız tarafından kendilerine arz edilmektedir.”
Bülent Arınç, işte böyle biri.
Yani, şaşırtıcı çıkışlarının ardında ille bir hesap aramak her zaman doğru olmayabilir.
Fakat tersi de doğru: Şaşırtıcı çıkışlarından hiçbirinin ardında hiçbir hesap olmadığını da söyleyemeyiz; neticede o da bir siyasetçi!