Maç, adeta usta bir müzisyenin gergin gitar tellerinde yankılanan bir resital gibiydi. İki takım, Arsenal ve PSG, sahnede yalnızca en doğru notaları bulmakla yetinmedi; her bir hamleleriyle, kusursuz bir besteyi icra edercesine, izleyicileri büyüleyen bir tını yarattı. Oyun, futbolun sınırlarını zorlayan bir sanat eseri gibiydi; presin keskinliği ve zarafeti, pırlanta bir mücevherin ışıltısını andırırken, aynı zamanda bu yoğunluk, oyunun niteliğini gölgeleme tehlikesini de barındırıyordu. Futbol, bedenin ve zihnin sınırlarının zorlandığı bir arena olmuştu. Öngörülemez doğaçlamalar, yıllanmış bir şarabın damağa yaydığı haz gibi, her bir futbol severe eşsiz bir tat sunuyordu.
Bu maçta, alan hakimiyeti ve oyun inisiyatifi, iki takım için de bir iktidar mücadelesine dönüştü. Amansız, yoğun ve hacimli bir çoklu pres, ne Arsenal’e ne de PSG’ye bir an olsun rahat nefes alma şansı vermedi. İktidarın şehveti, hep kısa sürdü; maçın kontrolü, bir takımdan diğerine, bir dalganın sahile vurup geri çekilmesi gibi gidip geldi. Her iki taraf da topu rakibe kaptırdığı anda, bir avcı gibi hızla pozisyon alarak, oyunun ritmini yeniden ele geçirme çabasındaydı.
Arteta’nın Arsenal’i ve Enrique’nin PSG’si, adeta tamamlanmış bir sanat eseri gibiydi. Top dolaşımı, kusursuzluğa yakın bir akıcılıkla işliyordu. Paslar, bir bilardo masasında topların kesin açılarla hareket etmesi gibi, geometrik bir hassasiyetle hedefini buluyordu. Alan geçişlerinde sergilenen ustalık, bir matematik dersi kadar net ve etkileyiciydi. Her iki takım da rakip savunmayı çözmek için pas seçeneklerini çoğaltarak, oyunu bir satranç tahtasına çevirdi. Kaleciler ise bu resitalin gizli kahramanlarıydı. Oyun görüşleri, milimetrik hamle zamanlamaları ve akıl almaz refleksleriyle büyülediler. Üstelik, yalnızca kalede değil, sahada aktif birer oyuncu gibi hareket ederek, savunmayı güçlendirdiler ve uzun-kısa paslarıyla oyunun akışına kusursuz bir katkı sundular.
Bireysel bir oyuncuyu öne çıkarmak, bu maçta sahadaki kolektif ruha haksızlık olurdu. Her iki takım da sahanın her köşesinde bir bütün gibi hareket etti. Bitişik oynadılar, birlikte pres yaptılar ve topu kazandıklarında, bir Japon yelpazesi gibi zarifçe açılarak genişleme becerisi gösterdiler. Bu uyum, futbolun en güzel yüzlerinden biriydi. Hücumda cesur bir anlayış hakimdi: Altı ya da yedi oyuncuyla rakip kaleye yüklenirken, savunmada yalnızca üç oyuncuyla dengeyi korumak, teknik direktörlerin cesaretini ve vizyonunu ortaya koyuyordu. Bu denge, hem Arteta’nın hem de Enrique’nin taktik dehasının bir göstergesiydi.
Arsenal’in oyuna kattığı bir başka büyüleyici detay ise duran top organizasyonlarıydı. Bu, adeta futbolun estetik bir yansımasıydı. Declan Rice’ın, sol kenar çizgisine yakın bir noktadan PSG savunmasının arkasına kestiği top, Arsenal oyuncularının bu fırsatı değerlendirmek için sergilediği organizasyonla birleştiğinde, sahadaki herkes için ilham verici bir an ortaya çıktı. PSG savunması, ceza sahasında ip gibi dizilmişken, Arsenal oyuncuları, alışılageldik bir hücum anlayışının ötesine geçti. Genellikle hücum eden takımın oyuncuları, savunmanın önünde pozisyon alarak ilk hamlede etkili olmaya çalışır. Ancak Arsenal, bu kalıbı yıktı. Oyuncular, savunmanın arkasından, kaleye ve kaleciye daha yakın bir noktadan sıralı bir şekilde pozisyona dahil oldu. Bu, adeta bir koreografi gibiydi; savunmanın tüm dengesini altüst eden bir hamle. O duran top golle sonuçlanmasa da, değerinden hiçbir şey kaybetmedi. Bana göre, bu sahne maçın en ikonik anlarından biriydi; futbolun zekâsını, yaratıcılığını ve cesaretini temsil eden bir tablo.
Bu maç, yalnızca bir futbol karşılaşması değildi; Arteta ve Enrique’nin takımları, sahadaki her anıyla, futbolun ruhunu yeniden tanımladı. Gergin bir gitar telinden yükselen bu melodi, izleyen herkesi mest etti ve uzun süre unutulmayacak bir resital olarak hafızalara kazındı.