Sevil Özdemir/Serbestiyet
Tanıtımında yer alan bu cümlelerle… Seray Şahiner'in yazdığı, İlham Yazar'ın yönettiği ve Nihal Yalçın'ın oynadığı, "Antabus"u Tatbikat Sahnesi'nde izleme şansına eriştim. Şans diyorum, çünkü gerçekten çok az oynanan bir oyun Antabus…
Nihal Yalçın'ı sahnede izlememiştim ama kendisinden beklentim oldukça yüksekti. Performansı beklentimin de üstüne çıktı diyebilirim…
Leyla Taşçı'nın hikayesi… Her zaman duyduğumuz, artık neredeyse sıradanlaşan 3. Sayfa haberlerinden sadece biri… Belki de değil…
Leyla'nın hayatına tanıklık ederken, aslında ne kadar da yakınımızda buna benzer hayatlar yaşandığını ve duyarsızlığın, aman aile işine karışılmaz, vah vah, yazık diye söylenmelerin ve sıcak evlerimizde otururken ahkam kesmelerin nelere mal olabileceğine tanıklık ediyorsunuz aslında…
Kadının değersizliği, erkek egemenliği, en namuslu geçinenlerin bile üç kuruşa nasıl değiştiği… Kısacası hepimizin gayet iyi bildiği ama bir şekilde hayatımıza devam ettiğimiz süreçte Leyla bunu tokat gibi yüzümüze vuruyor…
"Annem hasta olsa bakarım ama ölse üzülmem" diyecek kadar sevgisiz büyümüş en çok da annesinden destek aramış bir kız çocuğu o… Yaşadıklarında en çok annesini suçlayan bir kadın…
Peki nedir bu Antabus?
-Alkolden tiksindirdiği belirtilen, kronik alkol tedavisinde kullanılan bir ilaç.
Antabusun oyunla ne ilgisi var diye merak ediyorsanız izleyip görmenizi tavsiye ederim.
Duygu sömürüsüne bu kadar açık bir konuyu, zaman zaman esprili, zaman zaman duygusallaştıran, çok güzel bir dille anlatan Seray Şahiner'e, seyirciyi oyunun içine alan sahne tasarımına, yönetmenin başarısına ve en çok da Nihal Yalçın'ın seyircinin gözünün içine bakarak yaşattığı Leyla'yla…. Yüzümüze bir kez daha vurulan gerçeklerle, güzel bir oyun izlemek isterseniz “Antabus”u Tatbikat Sahnesi'nde izleyebilirsiniz.