Manşet

Joe Biden: İrlanda göçmeni. Katolik. 30 yaşında senatör seçildi. Seçimden bir ay sonra eşi ve bir yaşındaki kızını trafik kazasında kaybetti. Kazadan kurtulan oğlu da, 2015’te, kendisi başkan yardımcısıyken 46 yaşında kanserden öldü. 1987’de ve 2008’de iki kez başkanlığa aday oldu, kazanamadı. Körfez Savaşı’na karşı çıktı, Bosnalı Müslümanlara silah ambargosunun kaldırılmasını savundu. 2003’te Irak savaşını destekledi. 2011’de Irak’tan çekilmeyi destekledi. Alkol kullanmıyor. Üç çocuğu ve beş torunu var. 12 Kasımda 78 yaşına girecek. ABD tarihinin en yaşlı başkanı.

Biden ve Harris seçim zaferi konuşmaları için kürsüye çıktı. Biden: Benim için mavi ve kırmızı eyaletler yok, Amerika var. Bu gece şimdi ve burada acımasız şeytanlaştırma devrini kapatalım dedi. İlk kadın, ilk siyah, ilk Asyalı (annesi Hindistanlı) ve ilk Pasifikli (babası Jamaikli) başkan yardımcısı unvanlarını alan Kamala Harris: Bu göreve gelen ilk kadın olabilirim ama sonuncusu olmayacağım. Biden’ı henüz tebrik etmeyen liderler arasında Putin, Suudi kralı, Çin lideri Xi Jinping, Bolsonaro ve Orban ile birlikte Erdoğan da var.

Ağır yazıya hafif başlangıç. 1999 Türkiye Kupası’nın 3. turunda Fenerbahçe Pendikspor’la eşleşmiş ve 2-1 mağlup olmuştu. Kendisi de hasta Fenerli olan rahmetli Tosun (Terzioğlu), daha beni kapıda görür görmez gardını almıştı: “Hiç üstüme gelme, Anayasa Mahkemesine gidiyoruz.” Son günlerin aynı absürd havadaki iki güzel esprisi: (1) Trump seçimleri iptal ettirmek için Amerikan mahkemelerini bırakıp YSK’ya başvuracakmış. (2) Gene de yeniletmese iyiymiş, çünkü bu sefer fark 800,000 olurmuş.

Çoğunlukla Polonyalı bir Yahudi olduğu düşünüldüyse de 7 Kasım doğumlu Marie Curie filmde kendisini kötü bir Katolik olarak tarif ediyor. Peki ben neden ‘’Madam Curie Müslüman mıydı?’’ diye bir başlık koydum bu yazıya? “Başlıkta sahtecilik” olarak değerlendirebilirsiniz tabii hiç alınmam. Hâlâ okuyorsanız merakınızı daha fazla istismar etmeden asıl sorumu soruyorum; Neden Müslüman coğrafyadan Madam Curie’ler çıkmıyor?

Kimi de halden anlardı; arkasına yapışan çocuğu hiç bilmiyormuş, onun nihayetinin hiç ayırdına varmamış gibi hareket eder ve kendisiyle birlikte içeriye girmesine göz yumardı. Hatta olur da biletçi kazara çocuğun onunla birlikte olup olmadığını sorarsa “Yeğenımdır” deyip sahip çıkardı. Kral abêler” idi bunlar, onları hep tek geçerdik. Çocukların zararsız üç kağıtlarını paylaşan bu kral abêlere selam olsun!