Yazarlar

Irak müdahalesi ile başlayan, Suriye krizi ile derinleşen, ABD'nin İran'la yaptığı nükleer mutabakat ile zirveye çıkan bir kırılma yaşanıyor bölgede. İran'ın agresif yayılmacı politikası tüm bölgeyi ateşe atıyor. ABD'nin bunu zımnen destekleyen tavrı ise bölgede normalde birçok konuda bir araya gelmeyecek ülkeleri müttefik kılıyor.

AKP’nin önünde açık bir soru var: İlk bakışta yüzde altmışa kadar çıkabilecek olan bir destek niçin 35’te kalıyor? Cevap iki unsurdan oluşuyor, çünkü hükümetin karşısında iki farklı kesim var. AKP’li olup da başkanlık sistemine ‘evet’ demeyenler yapılan işin ‘kalitesiyle’ ilgililer ve bu geçişin doğru yapıldığına ikna olmak ihtiyacındalar.

Türkiye’de ciddi bir Marksist tarihçilik hemen hiç olmadı. 1960 ve 70’lerin sol akımları, o yılların kendi hengâmesi içinde, daha çok aşırı-politize edilmiş fraksiyon amatörlüklerini besledi. Bir yandan, üniversiteye intisap etmiş bazı genç heveskârlar, alelacele evrensel tarih şemaları kaleme almaya kalktı. Diğer yandan, bazı örgütlerin resmî “doğru Marksizm” tercihleri, Türkiye’nin yakın tarihini ortodoks şablonlara sığdırma çabasına yol açtı. Bunun karikatür düzeyinde bir tezahürü, Kemalist Devrimin önderliği etrafında kopan kavgalardır.

Toplumun seyirci değil özne olduğu bir tartışma sürecinin yürütülmesi ve böyle bir sürecin sonunda referandumla yürürlüğe girecek gerçekten yeni ve sivil bir anayasa ile hukuk reformunun başlaması, Türkiye’ye siyasal demokrasi açısından çağ atlatacaktır.

Nasıl olur da Cumhurbaşkanlığı Nuray Mert’in kulaklarının duyduğuna çarpıtma derdi? Dememeliydi. Otoriterlikti bu, çünkü Nuray Mert’in kulakları istediğini duymakta özgürdü.