Bu başlığı bir zaman önce Agos’ta 2010 referandumunun sonucunu yorumlamak üzere kullanmıştık. Toplumun siyasi kısır çatışmanın ötesine giderek kendi geleceğine el koymasının ifadesiydi. Bugün bir kez daha aynı noktadayız. Toplumun kimliksel siyasete sıkışmış kısmının en fazla yüzde 70’lerde olduğu, geri kalanının ise esas olarak AKP’ye baktığını bu sütunda bir süre önce yazdım. Bu grup AKP’nin doğruları ve yanlışları ile ilgili kararını veriyor ve eğer bu partiyi doğru yolda gördüğünde de onu destekliyor.
Bu seçimde meselenin özü şuydu: Söz konusu esnek seçmen davranışı sergileyebilen kesim açısından bakıldığında, apaçık şekilde daha doğru davranan bir AKP vardı. Bu eğilimin AKP’yi sosyolojik açıdan ‘normal’ düzeyi olan yüzde 45’e doğru çıkaracağı belliydi. Ama bir ilave olgu daha yaşandı. Parti tercihleri üzerinde ne denli etkili olacağını bilemediğimiz bir olgu: Söz konusu aynı kesim açısından MHP ve HDP apaçık şekilde daha yanlış davranmışlardı. Öte yandan bunun bir oy kaymasını ifade edip etmeyeceği belli değildi, çünkü bu seçmenlerin bir önceki seçimde farklı bir partiye oy vermiş olmaları şimdi AKP’ye doğru bir geçişi zorlaştırabilirdi. Diğer bir ifadeyle AKP’den uzaklaşmış olan seçmenin geri dönüş açısından nasıl bir ‘psikolojik eşik’ ile karşı karşıya olduğunu bilmiyorduk.
Seçim sonuçları bunu bize söylüyor… Bu ‘eşik’ hiç de yüksek değil. Türkiye toplumunun en az üçte biri son derece sağduyulu ve rasyonel davranabiliyor ve iktidarı da bu insanlar belirliyor. Diğer partiler böylesine basiretsiz olmaya devam ettikleri sürece, basireti öne çıkaran seçmen grubunun öncelikle AKP’ye muhatap olması, doğru yolda gördüğünde onu desteklemesi, ideolojik hayallerin ötesine geçen bir toplum tasavvuru olmayanlara da Osmanlı tokadı indirmesi hiç şaşırtıcı değil…