Ramazan Bulut

Bu filmi daha önceden de görmüştük. Biz oturmuş hala kimin tahliye etmesi gerektiğini tartışıyoruz. Ergenekon Davası'ndan yargılanan Mehmet Haberal ve Mustafa Balbay ile Balyoz Davası’nda yargılanan Engin Alan’ın milletvekili seçilmelerine rağmen tahliye edilmeyişlerini hatırlayalım. Her iki mahkeme de işlenen suçun Anayasa'nın 14. maddesi (anayasal suç) kapsamında kaldığını ileri sürmüştü.Suç uydurmanın çok kolay olduğu bir dönemde geçerli bir gerekçeydi bu. Sonrasında yaşanan tüm hukuksuzluklar sadece FETÖ ile geçiştirildi. Peki, şimdi kim var? Biz bu filmi neden sürekli izliyoruz?

15 Temmuz 2016 gibi… Bu girişimi yapanlar Truva atına gizlenen Aka askerlerinden farklı değildi. TSK’nın içine de aynen böyle sızmışlardı. Merak ettiğim husus şu: Truvalılar, Aka askerlerinin yaptığı bu sinsi plana rağmen şehri savunarak bu saldırıyı püskürtmüş olsalardı bunu bir kutlama törenine çevirecekler miydi? Sanmıyorum… O halde bu neyin anması ve neyin kutlaması? Bunu sadece dış güçlere bağlamak topu taca atmaktır. Bataklığınızı kurutmadıkça sinek üreten çok olur. Devletin başat kurumlarını bir takım grup, cemaatlere ve tarikatlara teslim ettikçe olacağı budur. Utanarak ve de sıkılarak ders almamız gereken bir süreçtir bu. Özellikle bazı yöneticilerimizin yurt dışı gezilerinde, yani dünya kamuoyu önünde bunu bir kahramanlık gösterisine çevirmesini gerçekten anlayabilmek mümkün değil.

Tüm çalışanlar ve emekliler kulağı kirşte ücretlerine zam beklerken birileri ise ‘kuzu kuzu’ Tarkan’a odaklanmış. Oysa halk nezdinde “kuzu” et demektir. Ete hasret kalmış halkınızı bu şekilde mi motive edeceksiniz? Böyle bir gündem oluşturma çabası, başlı başına halkın diline ve ruhuna yabancılaşmaya devam projesidir. Yani halkın yanlış okunmasıdır. Sosyoloji biliminden umulan medet bu olmasa gerek. Hâlbuki martıların simidin tadını unuttuğu bir dönemden geçiyoruz.

Muhalefet, yolsuzluk ve hukuksuzluk konusunda zirve yaptığını iddia ettiği bir iktidarla seçim yarışına girmişti. Bu durumda muhalefetin seçimi kazanmasının asıl, kaybetmesinin istisna olması gerekmez miydi? Ancak seçim sonucunda YSK’nın verilerine göre, bu iddiaların %52’lik bir seçmen nezdinde herhangi bir karşılığının bulunmadığını anlamış olduk. Bu yüzden de iktidarın seçimi nasıl aldığı değil, muhalefetin nasıl alamadığı daha önemli hale geldi.

Kendini bütün hatalardan âri görüp bütün olayı bir başkasının üzerine yıkmak sorumluluk çarpıtmasıdır. Siyasal aktörlerle yapılan bir mücadeleyi kaybedip hıncını destekçilerinden çıkarmak aynen böyle bir şeydir. Haklılığımızı ve gücümüzü eşitlerimiz üzerinden tatmin etmek sadece karşı tarafın direncini artırır. Çare dinamiklerin kaynağına inmektir. Victor Hugo “Alt sınıftaki sefalet üst sınıftaki insanlıktan çoktur,” demiş. Bu anlamda hesap sorulacak merci ‘alttakiler’ değil, ‘üsttekiler’ olmalıdır.

Tarafların seçim öncesi ‘olmazları’ olur gösterme çabaları meydanlarda yankılanmış, karşılıklı yarıştırılan vaatler için yükselen çığlıklar gökyüzündeki kuşları bile ürkütmüştü. Seçmen bu yüzden hem iktidara hem de muhalefete, karşılıklı birçok mesaj verdi. Kime yumuşak, kime sert, ona da siz karar verin!

Yanlışlıkla basılan bir seccade iktidara ne kadar fayda sağlayabilir ki? Öyle demeyin. Toplumun sosyolojik ve psikolojik kodları, yanlışlıkla basılmış olsa da bir seccadeden uçan veya uçuran bir seccade çıkarma potansiyeline sahiptir. Üstelik temeli niyet okumaya dayalı böyle bir yöntemin ispat yükü karşı tarafa aittir. Fakat bu seccadeyle kim uçacak?

Merak ettiğim husus şu: Bir vesileyle bu davalarda sanık ve de müdafi olarak yer almış bizlerin bile unutmaya çaba gösterdiği bir takım hukuk ihlallerini birileri, neden “yokmuş” gibi bir algıya yüklemeye çalışır? Üstelik davanın herhangi bir duruşmasına bile gelmeden, onu izlemeden ve o havayı solumadan. Oysa ceza duruşmalarında sanıkların söylem şekli, ses tonu, jestleri ve mimikleri çok şey anlatır. Bir kanaat edinmek için bile “orada olmak” gerekir.

Sözde %7 barajına rağmen bu seçim, muhtemelen, Türkiye Cumhuriyeti tarihinde en çok partinin mecliste olacağı bir seçim olacak. Üstelik siyasi istikrar uğruna korunan baraj sistemi, bir yandan küçük partileri büyük abilere/ablalara muhtaç ederken, diğer yandan büyük partilerin ipini kreş çağındaki partilerin eline vermiş durumda. Böylelikle milli literatürümüzde yer alan “Oy namustur, asla satılmaz” yaygarası da raflarda yerini almış oldu.

Milli Savunma Bakanı Hulusi Akar kendine yaptırdığı özel üniformayla dolaşmayı adet edindi. Akar, genellikle Millî Savunma Bakanlığı’nın logosunu göğsünde arma veya omuzlarında apolet olarak kullanıyor. Bazen de üniformasının sol kolunda Türk Bayrağı, göğsünde ise altında ‘Hulusi Akar’ yazılı bir pilot brövesi görmek mümkün. Bakanlığın logosunu arma olarak kullandığı kepini ve şapkasını da unutmamak gerek. Kısacası lacivert renkli, şahsa münhasır bir üniformadan söz ediyoruz. Evet, Hulusi Akar neden sivilleşemiyor?

Yaşadığımız her felakete “kader” deyip Yaradan’a fatura ediyorsunuz. Akabinde bu yetmezmiş gibi bir de “helallik” istiyorsunuz. Ana muhalefet lideri 28 Şubat konusunda “Bu meseleleri sistematik bir yolla çözdüğümüz zaman devlet mağdurlarla helalleşmiş olacak” dediğinde ise küplere biniyorsunuz. Bu “helalleşme” kavramı neden hep sizin tekelinizde? (…) İktidarın bugün muhalefete yönelttiği eleştiriler, geçmişteki kendi söylemleridir.