Yazarlar

Tahir Elçi’nin eşinin “kocamın katili PKK’dir” diye ağladığına dair haberin önemi, hatta haber değeri yok elbette; tıpkı “devlettir” demiş olsaydı başkalarının önemsemeyeceği gibi.

Aslında meselenin ne olduğunu herkes biliyor: Rusya’nın IŞİD’le mücadele etme gibi bir niyeti yok. Bu kisve altında Esad’ın ve kendisinin bölgede kalıcı hale gelmesini garanti etmeye çalışıyor. Nitekim Çeçen terörist gruplar IŞİD içinde savaşırken Türkmenlerin arasında Çeçen aramaları mizahi bir durum.

Daha bir hafta önce başka yerlerde olan bitenler Nusaybin’de de tekrarlanınca Tahir Elçi’nin başında olduğu Diyarbakır Barosu ve Mardin Barosu ortak açıklama yaparak ilk kez sadece sokağa çıkma yasağı uygulayan devlete değil örgüte de seslenmişlerdi: “Bu operasyonun gerekçesi olan o bölgedeki yasa dışı silahlı grupların, silahlı faaliyetleri ve çokça konuşulan hendek, barikat gibi uygulamalar bir an önce sona ermelidir...”

Even at that point (in 1952), the Islamic Threat was front-and-center in Lewis Thomas’s consideration of Turkish society. What was there for Thomas to be so concerned about?

Sonuçta, bir serseri kurşun gidip onu bulmuş. Hal böyleyken, bir taraf bunu bir facia değil, kendileri açısından bir fırsat gibi değerlendiriyor. Öte yandan, Elçi hakkında Ekim ayında başlatılan düşmanca tezvirat kampanyası da tam bir rezillik, ahmaklık ve aptallıktı. Bu yüzden şimdi hükümet “hedef gösterdiniz, vurdular” demagojisine maruz kalıyor.