Yazarlar

Silvan Kitâbesi olayı, İsrail’in arkeolojiyi bilimsel bir disiplin olmasının ötesinde, gasp ve işgali meşrulaştıran siyasal bir enstrüman olarak konumlandırdığının en çarpıcı örneklerinden biri. Kudüs ve çevresinde yürütülen kazılar, Siyonizm’in “kadim Yahudi başkenti” anlatısını güçlendirmeyi hedeflerken, kentin çok yönlü ve çok kültürlü tarihsel gerçekliklerini görünmez kılmayı, daha doğrusu yok saymayı amaçlamaktadır.

The New York Times’in 61 yıl önceki manşeti ülkeyi sarsıyor: “Biz nasıl insanlarız?” O korkunç olayla “Biz nasıl hayvanlarız?” sorusu da geliyor dilimin ucuna. Hani o harcıâlem “Bunu hayvan bile yapmaz!” deyişini hatırlayarak. Yaşanan eziyetler, “işkence”ler, insana, özgürlüğüne, hayatına “tecavüz”ler sadece öyle trajedilerden de ibaret değil. Geçmişte de kalmıyor.

Camus’ya göre, olan biteni uzaktan izleyen, sessiz kalan ya da duyarlılık gösteremeyen her insan büyük öğretiler karşısında bireysel duygularını ve tutkularını yitirmiş bir köledir. Esaret altındadır. Mersault tam olarak bu insanı temsil eder. Buna karşın, büyük bir aldanışla hala özgür ve bağımsız olduğunu düşünmektedir. “En gururlu dostlarım hala İspanyol hapishanelerinde mahkumsa kim benim özgür olduğumu söyleyebilir?”

Bauman, Siyaset Arayışı kitabında şöyle der:“Modernliğin son evresinde, siyaset artık kolektif iyiliği amaçlayan bir uğraş olmaktan çok, bireylerin kişisel korkularını yönetme aracı hâline gelmiştir.” Bu cümle, Türkiye’nin mevcut siyasal tablosu için neredeyse doğrudan bir tanımlamadır. Seçmenler geleceğe dair umutlar üzerinden değil, geçmişin korkuları ve şimdikinin kutuplaşmaları üzerinden oy veriyor.

Raşid el Gannuşi’nin tek suçu, Müslüman coğrafyada hür ve serbest seçimleri savunmasıdır. Nahda Hareketi’nin lideri, çoğulcu bir yönetim için verdiği sözü tuttu, darbe yolunu seçmedi. Ancak bugün hem kendi ülkesinde hem de İslam dünyasında yalnız bırakıldı; hapse atılması siyasidir, hukuki değil.