GÜNÜN YAZILARI

Ölüm haberinin ardından sosyal medyada Özkan Uğur’un mahallemizin Özkan Abisine dönüşmesinden anlıyoruz. Nostalji insanı iyi duygularla ama kaybettiklerimizin farkına vardırarak oyalayan bir şey çoğu kez. Özkan Uğur, orada, özlemini duyduğumuz geçmişin ortasında, bakkalın kapısının önüne koyduğu ahşap sandalyede uzaktan anlaşılan neşesi ve hayat sevgisi ile oturuyor.

Türkiye’den Sinem, İtalya’dan Eleonora ve İspanya’dan Estefania… Neredeyse aynı yaşlarda üç genç kız. Dans, yemek, macera, bilim gibi özel bir temaları yok. Kendi güncel hayatlarını aktarıyorlar. Aralarında sınıfsal farklar olsa da benzer hayatlar yaşıyorlar. Peki neden yüzbinlerce insan her gün onları izliyor?

“İbret için yakılması gereken” Metin Altıok’un ölüm şiirleri, dizeleri, üzerinde denediği acıları, sanki öldürülmeden yazdığı “Madımak Yazıtları”. Kurtulsaydı ve bir şairin bizzat tanıklığında sıralasaydı o dizelerini, kitâbesi olurdu Sivas katliamının. O gözle okuyorum, hatırlıyorum artık çoğunu: “Duman alevi boğuyor. /Rüzgâr suskun bu gece. /Uzun uzun uluyor /Bir çakal paslı sesiyle…” Madımak’ta öldürülen 12, 15, 16 yaşındaki çocukları, “Çocukların gül dudağında /Zift gibi yapışkan kara sakızlar” dizesi nasıl hatırlatmasın?

Wagner özel örgütünün kısa süreli isyan denemesinin de, benim bu konuya girişimin de üzerinden hayli zaman geçti (bkz “‘Derin Yumurtlayıcı’ Putin’in ucube çocuğu Prigozhin,” 24 Haziran 2023). Fakat olayın üzerindeki esrar perdesi kalkmadı. Tersine, durum büsbütün garipleşti. Putin rejiminin niteliği, devlet gücünün kapsamı, rakip odaklar ve olası çatlaklar, iktidarın kolunun nereye uzanıp uzanamadığı… hep tartışılır hale geldi.

Fransa’da 17 yaşındaki Magripli Nahel Merzouk’un polis tarafından katledilmesi üzerine düzenlenen gösteriler devam ediyor: 1000’den fazla ev zarar gördü, 6 bin araç yakıldı, 3 bin kişi gözaltına alındı. Yaşananlar akıllara 2005 olaylarını getirdi. 2005’te bir Ramazan gecesi iftarı kaçırmamak için halı saha maçından eve erken gitmek isteyen üç çocuk, hırsız olduklarını düşünen polisten kaçmış, trafoya girmişti. 15-16 yaşlarındaki Magripli ve Afrikalı iki çocuk yanarak ölürken, 17 yaşındaki Urfalı Muhittin ağır yaralanmış, fakat hayatta kalmıştı. O günden beri ne Urfalı Muhittin, ne esmer tenli göçmen çocuğu Fransa vatandaşları hiçbir zaman huzura kavuşamadı. Dün Muhittin’in “ahı” Paris’i yakmıştı, bugün de Nahel’in yası yakmaya devam ediyor.