GÜNÜN YAZILARI

İlk 14 Mayıs’ın üzerinden yaklaşık üç çeyrek asır geçti. Pazar günü sandığa yansıyacak olan irade, 73 yıl önceki gibi bir değişime kapıyı aralayabilir. Türkiye, hâlihazırda normalini kaybetmiş bir ülke; muhalefetin seçimi kazanması halinde; ekonomide, hukukta ve devlet yönetimde normalleşmeye dönüş yolunda hızlı adımlar atılabilir. Ekonomi yönetimi daha akılcı bir temele oturabilir, iktidarı kullanmadaki keyfilik azabilir, bürokrasi daha liyakatli ellere teslim edilebilir vs.

Neredeyse bir asırdır korkutularak yönetilen, korkutularak biçim verilen; bir dönem laik çevrelerin, şimdilerde ise muhafazakâr kesimlerin korkutularak konsolide edildiği bir ülkeyiz biz. Uzun süreli korkular sonuçta toplumsal bir anksiyeteye sebep oluyor. Sürekli olarak kötü bir şeyler olacağı, ülkenin elden gideceği, terör gruplarının ülkeye zarar vereceği zannı üzerinden politize ediliyoruz. Sürekli kaygılıyız, sürekli endişeliyiz, oldukça da öfkeliyiz. Hep bir düşmanımız var; o düşman bazen yabancı bir ülke, bazen iç tehdit, -garip gelse de- bazen siyaseten ayrı düşündüğümüz en yakınlarımız, ailemiz bile olabiliyor. Sizce bu normal mi?

Ben sosyoloji, felsefe, edebiyat konusunda ciddi manada cahil bir insanım; dolayısıyla Roma’nın ünlü siyaset adamı, meşhur hatip Tacitus’un bu yazıda kullanacağım betimlemesi üzerinden Hindistan’a yeni bir yol keşfetmiş Kolomb heyecanıyla kendimce yaptığım tespitler büyük ihtimalle amatör eğlencesi kıvamında olacaktır. Size de bir taksiciyle konuşuyormuş, bir rakı masasında sohbet ediyormuş gibi okumanızı tavsiye ederim.

Seçim tarihi 14 Mayıs olarak açıklandığında hem AK Parti hem de CHP bu tarihsel referansla heyecanlanmıştı. Ama sonra her ikisine de bu referansın kendileri için pek de uygun olmadığına karar verdiler ve kampanya boyunca bir daha 14 Mayıs 1950'yi ve "Yeter Söz Milletindir" sloganını duymadık. 73 yıl sonra yarın Türkiye bir 14 Mayıs günü yine sandık başında. Peki, 73 yıl önceki CHP bugün kim acaba?

Politik feodalizmin ilk neticesi güçlü devlettir ve orada artık devlet adamları Tanrılık kompleksi ile malûldür. Depremzedeye yardım götürmekte dahi kendisine şerik kabul etmiyor; şirk’i en büyük günah belliyor. Devlet’in kutsiyeti ve dokunulmazlığı var; ölümlüler tarafından hesap vermeye çağrılamıyor, yalnızca hesap soruyor ve cezalandırıyor. Kullarının günahlarını kaydedip rûz-i mahşerde önlerine sürmek üzere “not ediyor.” Her güvenlikçi devlet, bir iltimas rejimi yaratır. Düşmanların, yerli ve milli olmayanların, ötekilerin varlığı içeride safları sıklaştırmak için en münasip atmosferi hazırlar. Nasılsa düşman ayan beyan ortadayken ve düşmanla cenk edilirken yapılandan sual olunmaz.