GÜNÜN YAZILARI

Müslüm Gürses ev halısı serilen sahneye, ayakkabı-kravat-mendil, hatta yakasındaki karanfili dâhil bembeyaz takımıyla çıkıyor. Bir tek çorabı uçuk pembe... Muhterem Abla beyaz çorabı renklilerle yıkamış anlaşılan. Kıyafeti, nikâhsız-düğünsüz “evliliği”nde giyemediği damatlık belki. Hani her konserini gençliğinde parasızlıktan alamadığı bembeyaz damatlığıyla, yapamadığı vur patlasın-çal oynasın düğüne çeviren Goran Biregovic misali.

Muhalefet partilerinin politik ve ideolojik farklılıklarını açığa çıkaramamaları, siyasi bir açmaza işaret ediyor. Çünkü muhalefetin halka umut vermek gibi bir mecburiyeti var, bunun için de konuşması gerekiyor. Verili koşullar ise konuşmayı güçleştiriyor.

Annem Et Balık Kurumu kuyruğuna beni sokar sonra eve dönerdi. Saatlerce sıra gelmeyeceğini bildiğinden yanıma iki dilim sanayağ sürülmüş ekmek verirdi. Ekmeğin üstüne toz şeker serper sonra da beslenme çantama koyardı. Orada hem annemi hem de sıramı beklerdim. Beklemek de ne beklemek ama, bir de tüp meselesi vardı tabii. Ama o daha çok gece beklenen bir sıraydı. Beklemeyi bilen insanların yetiştiği bir dönemdi o dönem.

Yargılamada en temel sabitelerin yok olduğu, adeta pusulanın kaybedildiği böyle bir hukuk ortamında Adalet Bakanı Abdulhamit Gül’ün Cumhurbaşkanının AİHM ile ilgili sözlerini düzeltmemesi en hafifinden görevini ihmal anlamına gelir. Üstelik 10 Aralık İnsan Hakları günü münasebeti ile yaptığı bir konuşmada sayın Gül’ün Tayyip Erdoğan’ın insan haklarının teminatı olduğunu söyleyebilmesi görevini ihmalin ötesine geçtiğini göstermektedir.

Orhan Veli’nin bir “Altındağ” şiiri vardır. Kenar mahallenin küçük, dar gelirli insanlarının rüyalarını anlatır. “Biri bir koca görür rüyasında: / Yüz lira maaşlı kibar bir adam. / (…) / Ne çamaşıra gidilir artık, ne cam silmeye; / Bulaşıksa kendi bulaşıkları.” Sonra “Lağamcının hamam rüyasıdır, / Rüyaların en güzeli. / Uzanır yatar göbek taşına; / Tellaklar gelip dizilir yanıbaşına.”