Yazarlar

Salgın dalgasının başında kaybettik Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu’nu. Cemil’in ardından birçok kaybımız oldu. Cemil’in hastalandığı günlerde de sürekli bilgi aldığımız, haberleştiğimiz oğlu Onur Taşçıoğlu’yla...

Minarelerden şarkı ve türkü yayınlama olayı bir yana; en azından diğerlerinde piyonlar ortaya çıkarıldı ve kimlikleri biliniyor. Bu kişilerin bu tür olayları planlayacak nitelikte insanlar olmadığı da belli. İktidarı ve muhalefetiyle bunun üzerine gidilmesi gerekir. Ama şu sıralar AK Parti, kendi içinden çıkan iki partinin seçime katılmasını önlemek adına Seçim Yasası’na ve Siyasi Partiler Yasası’na yönelik bir operasyona yoğunlaşmış görünüyor.

İspanyol siyasetinde Türkiye’dekine benzer bir darbe polemiği patlak verdi. Toplumda henüz bir tedirginlik yok ama uzun yıllardan beri darbe gibi bir gündemi olmayan, Avrupa Birliği’nin parçası olan bir ülkede böyle bir gündem oluşması, yine de ilgi çekici.

İktidar sahiplerinden bu mesajı alan devletin memurlarının, kolluk güçlerinin artık kendilerini hesap veren değil hesap soran makamında hissetmesi, hukuka değil, yöneticilerine bağlılık duyması, karşılaştıkları suçlamalar karşısında ilk reflekslerinin savunmaya geçmek olması o yüzden şaşırtıcı değil.

Biat hep vardı. Satılmışlık hep vardı. Sırf çıkar uğruna saf değiştirip demokratlıktan zıddına geçmek hep vardı. Troller hep vardı. Bu satırları dün yazıyordum, yani 3 Haziran günü. Akşam farkına vardım ki Nâzım Hikmet’in 57. ölüm yıldönümüymüş. Tamamen tesadüf, zira hiç Nâzım’ı anma arayışından gelmemiştim buralara. Zaten törensel anmalara çok düşkün değilim. Gelin görün ki 79 yıl önce yazdıklarında, sanki yer yer bugünün medya ve siyasi kültür yozlaşmasını anlatıyor.