Yazarlar

“Ata’nın izindeyiz” diye yola çıkanların, günün sonunda imam Fethullah’ın yoluna nasıl sapabildiklerinin yanıtı sanırım ortak çıkar ve ortak düşman yaratma hususlarında kesişiyor.

Devrimi ve politikayı liderler nasıl yaşar? Kimilerinin, teorinin öngördüğü nihaî zafere inancı tamdır; sırf bu misyonları var ve başka hiçbir şeyleri yoktur; yalnızlık çekmez, kendilerinden şüphe etmez, zaaf göstermezler. Ama ya, hem daha fazla birey, hem de oldukça seçkinci iseler? Yönetmek sadece bir bölümüyse hayatlarının? Bu takdirde, özel ve kişisel olan ile kamusal olan arasında ne gibi bir açılım doğar? Ulu önder kültünün ardında ne yalnızlıklar saklanır?

CHP kendisini anti-Erdoğan cephesinin neferi olarak değil de topluma gelecek sunan bir çerçevede konumlandırabilir ve politikalarını “AKP ve Erdoğan’a karşı gerekirse Cemaatle ve büyük sermayeyle bile ittifak kurarız” doğrultusundan çıkarabilirse...

“Karanlık aydınlıktan, yalan doğrudan kaçar./ Güneş yalnız da olsa, etrafa ışık saçar. /Üzülme, doğruların kaderidir yalnızlık. /Kargalar sürüyle, kartallar yalnız uçar.’’ Ömer Hayyam

Uruguay’lı gazeteci yazar Eduardo Galeano İspanyolca “dictadura” ile “democracia” sözcüklerinden “demokrasi görünümlü diktatörlük” rejimini betimlemek için türetmiş. Bunları anlatmamın nedeni, 7 Haziran seçimlerini “demokrasinin zaferi” olarak alkışlayan uluslararası medyanın, izleyen beş aylık dönemde diktatörlüğe dönüştürdükleri rejimimizi 1 Kasım seçimlerinin ardından “demokratörlük” veya “diktokrasi” olarak tanımlamaya başlamaları.