Yazarlar

Katar dönüşünde uçakta Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıklaması da paralel bir gelişmeye ışık tutuyordu. Türkiye, Suriye’nin geleceği konusunda DSG ile Şam yönetimi arasında bir uzlaşmayı hayati görüyor ve müzakerelere dayalı barışçı çözümü destekliyordu. Önceki gün Kürdistan Özerk Bölgesi Başkanı Mesrur Barzani, Kürt Dürzilere yönelik kimlik dayatmalarından söz etti. Kesinlikle izin vermeyeceklerini belirtti.

Netanyahu’nun istediği 2700 yıllık Silvan Kitâbesi, 1880 yılında tüneli gezen 16 yaşındaki bir öğrenci tarafından tesadüfen bulundu. 1890’da bir Yunanlı aracılığıyla tünelden sökülerek satılmak istendi. Bu sırada taş altı yedi parçaya ayrıldı. Kudüs mutasarrıfı İbrahim Hakkı Paşa tarafından İstanbul’a gönderildi. Bir süre sarayda teşhir edildikten sonra Müze-yi Hümâyûn’a, yani bugünkü İstanbul Arkeoloji Müzesi’ne, nakledildi. Altı satırlık kitâbede, kazma sesleri, işçilerin birbirine bağrışmaları ve nihayetinde suların akmaya başladığı, iki yönden kazılan tünellerin kavuşma anı dramatik bir üslupla tasvir edilmektedir. Yahudilerin Kudüs üzerindeki toplam fiilî hâkimiyet süresi 521 yıldır.  Kudüs, tarihi boyunca en uzun süre ise Müslümanların; Müslüman hâkimiyetinde ise 752 yıl Türklerin idaresinde kalmıştır.

Diasporadaki maceracı Kürt milliyetçileri, soykırımla suçlanan İsrail ile bölgede Kürtlerin haklarının savunulabileceğini hatta bu fırsattan istifade Suriye’de bir devlet kurulabileceğini düşünüyor. Bölgenin en mağdur halkını, en çok katliama uğramış toplumunu katliamcılığı BM tarafından tescilli bir devletin ortağı yapmayı, ortalığı karıştırmak için kullanacağı bir sopaya çevirmeyi Kürtlerin çıkarlarını savunmak zannediyorlar.

Türkiye’nin, uluslararası dengeleri gözeten bir Suriye politikası uygulayabilmesi, bu kargaşa ve kaos ortamında önem taşıyor. Bazı medya kuruluşlarının yangına körükle gittiği bir iklimde, “Suriye’nin iki temel gücünün sorunu çözme gayretinde bulunduğu” saptaması önemlidir. Cumhurbaşkanı’nın “Suriye Demokratik Güçleri ile Şam yönetimi arasındaki entegrasyon arayışları, Suriye’nin toprak bütünlüğü açısından önemli bir adım” ifadesini de not etmek faydalı olabilir.

Türkiye gibi iki asırlık parlamenter geleneği olan bir ülkede, toplumsal karşılığı bulunan akımları yargı yoluyla dışlamak, sistemin dışına itmek, imkansızdır. Bu yönde ısrar etmenin, ülke adına bedelleri olur. Toplumda belirgin bir eğilim oluşmuşsa, o eğilim kendine akacak bir kanal bulur. Seçmen, muhalefete, muhalefetin en zorlandığı anlarda bile bir mecra açar. Dünkü CHP davasını, “muhalefet var olmalıdır” duygusuyla izledim. Çünkü iktidarı denetleyecek ve demokrasinin kurallarının işletilmesini sağlayacak olan anahtar, muhalefettir.