Türkiye’ye, Haziran 2015’den beri büyük bir saldırı var. Ülkenin doğusu ve batısı bombalarla sarsılıyor. Diyarbakır, Suruç, Ankara, İstanbul ve son olarak yine Ankara’da patlatılan bombalar, çok sayıda insanımızı yaşamdan koparıyor ve toplumda bir kuşatılmışlık hissiyatını güçlendiriyor.
Kayıplar çok fazla. Saldırıların yaydığı negatif etki büyük. Böyle bir ortamda hisler ve heyecan akla galebe çalabilir. Buna fırsat vermeden mesele serinkanlılıkla ele alınmalı, bazı temel sorulara cevap aranmalı. Evvela saldırıların artmasının ve giderek daha fazla boyut kazanmasının nedeninin ne olduğu üzerinde durulmalı.
İki neden var: Biri, Ortadoğu’daki karmaşadır. Bugün Türkiye’nin iki tarafında bilinen anlamıyla bir devlet yok. Irak’ta da, Suriye’de de iktidar dağılmış durumda. Farklı bölgelerde farklı gruplar idareyi ellerinde tutuyorlar. Her iki ülkede de merkezin hükmetme, yönetme ve denetleme gücü ortadan kalktı.
Kaotik bir durum var; bu ülkeler ne topraklarında güvenliği sağlayabiliyorlar, ne de kendi sınırlarını da kontrol edebiliyorlar. Sınırlar kevgire dönmüş, gireni-çıkanı belirlemek mümkün değil. Bu durum, Türkiye’nin üzerine çok büyük bir yük bindiriyor. Türkiye sahadaki her yapıyı gözetleyemiyor. İşler sarpa sardıkça denetim dışı unsurlar artıyor ve sonuçta Türkiye saldırılara daha açık bir ülke haline geliyor.
Kurtuluş kapısı…