Yazarlar

Sonunda milletvekili olmadım, gazeteci oldum. Tarsus gibi bir taşra kasabasında o günün koşulları içinde uzaklardaki ulusal gazetelerde yazar olmak, hayalin bile ötesindeydi. Ben gazeteci olarak mesleğimden memnunum.

27 Kasım tarihli “İktidar olmak böyle bir şey” başlıklı yazımın bir bölümü şöyleydi: “AK Parti İstanbul Milletvekili Ahmet Hamdi Çamlı, restore ettirdiği tarihi Vezir Çeşmesi’nin kitabesine babası Zeki Ahmed Çamlı’nın ismini ekletmiş, bunun için yeni bir kitabe yazdırmış.” Ahmet Hamdi Çamlı aradı. Söz konusu haberin İstanbul Büyük Şehir Belediyesi ekibinin bir iftirası olduğunu ifade etti.

Filmin en önemli önermesinin temas olduğu âşikâr; konuşarak, dokunarak, belki kavga ederek ama hiçbir şekilde yok saymayarak iletişim içinde yaşamak toplumun iyileşmesi için elzem. Her kesimin ilacının bir diğerinde olduğu ve birbirimizi dinlemenin bize iyi geleceğine dönük bir vurgu bu.

Bütün sınıf tamamlanınca, “iğneler vurulup” kan ter içindeki çocuklar bir başlarına kalınca, herkes eşyalarını yarım yamalak toplar, okulun kapısından dışarı kendini dar atardı. Kimi bütün o terör hiç yaşanmamış gibi yakalar tek düğmeye kalmış aşağıya doğru sallanır vaziyette okuldan erken çıkmanın heyecanıyla sokaklarda yeni maceralara koşar, kimi boş bakan gözlerle evde bu olan biteni nazlana nazlana anlatmak, bu dünyaya lanet etmek fırsatını ele geçirmenin hırsıyla evinin yolunu tutardı.

Karar gazetesindeki habere göre; AK Parti İstanbul Milletvekili Ahmet Hamdi Çamlı, restore ettirdiği tarihi Vezir Çeşmesi’nin kitabesine babası Zeki Ahmed Çamlı’nın ismini ekletmiş, bunun için yeni bir kitabe yazdırmış.