Yazarlar

“Cevap, sorunun talihsizliğidir”, çünkü gelen cevapla olasılıkların üstü kapanır, netlik kazanılır. Ama ortaya çıkabilecek farklı sonuçlarla ve bazen de aklımıza bile gelmeyen, yepyeni bir olasılıkla vedalaşılır. Fakat ‘negatif kapasite’ sahibiyseniz, yani belirsizliğe tahammül edebilme beceriniz varsa, o yepyeni olasılıklara ulaşma şansınız da var demektir.

Dört tarafı ‘düşmanla çevrili’ görmenin, dahilde ve hariçte ‘bedhâhlar’ gören gözlere sahip olmanın kazandırdığı ne oldu? Kürde, Ruma, Araba, Ermeniye mutluluk getirmediği aşikâr olan bu bakış, Türke olsun getirdi mi? Bir ortak yaşam örgüsü içinde yaşayagelmiş bu toplulukların yekdiğerini düşman olarak gördüğü, ötekinin kaybında kazanç aradığı bir sürecin kazananı yok. Herkes kayıpta, hepsi birden mutsuz.

Hollywood sinemasında tehdit genelde ya Orta Doğu’dan, Rusya’dan gelir ya da uzaydan; zombi, terör, virüs her ne olursa olsun, farklı tezahürlere bürünse de düşman esasında her zaman aynıdır: öteki. Tenet filmindeki saldırı daha farklı bir yerden, gelecekten geliyor. Torunların dedelerine, ninelerine açtığı bir savaş bu.

Her olayın içine jurnalcilik ve ihbarcılıkla hemen polis çağrılıyor. Herkes sevmediği fikirdeki, eylemdeki insanları tutuklatmaya çalışıyor. Karşıt görüşten birini evinden aldırmak bir güç gösterisine dönmüş durumda. Talep artık hürriyette değil, tutuklanmada eşitlik. Hoşumuza gitmeyen her şey bize suç gibi geliyor. Akıl yürütmeyle, kanaatle insanların hayatı hakkında hükümler veriliyor. Kimse delil, karine merak etmiyor.

İlkokulda beş yıl boyunca sınıftaki tek Trabzonsporlu bendim. Adettir, öğretmenler ve müfettişler bir sınıfa girdiklerinde öğrencilerle tanışma ve muhabbet açma kabilinden ilk sordukları sorulardan biri “Hangi takımı tutuyorsun?” olur. Ben “Trabzonspor” deyince önce “Ne alaka?” der gibi yüzüme bakarlardı. Arkasından “Nerelisin?” sorusu gelirdi, “Diyarbakır” cevabı şaşkınlıklarını daha da artırırdı. Çünkü Diyarbakırlı bir çocuğun Trabzonspor’u tutabileceğine ihtimal vermiyorlardı.