Yazarlar

Hemen herkesin bir şarkısını terennümüne, ıslığına aldığı Ahmet Kaya, bizim “farklı” olduğu için dışlanan, belki biraz yaban yanımızdı. Çoğumuz çaktırmadan sevdi onun şarkılarını… Bazen müzik yüksek bir beğeni değil ihtiyaçtı, buğulu gecelerde onu öyle de dinledi.

Türk milliyetçileri ile ulusalcılarının Barzani nefretinin bugünlerde yine alevlenmesi boşuna değil. Çünkü bu nefret, kendi Kürtlerimiz üzerinden ifade ettiğimizde ayıp kaçacak bir duygumuzu kusmak için mükemmel bir araç niteliğinde: Temsil ettiği Kürtlerin eşit insan ve vatandaş sayılmalarında önemli rol oynamış bir Kürt lideri aşağılarken şunu söylemiş oluyoruz: Biz, böyle bir eşitliği asla kabul etmeyiz!

Mevcut şartlar altında, Türkiye’nin düşündüğü büyüklükte bir bölge oluşturması ve Suriyelileri oraya göndermesi mümkün görünmüyor. Zira ciddi bir demografik mühendislik anlamına gelecek bu düşünceye uluslararası camia karşı çıkıyor. Batı’yı kapıları açmakla tehdit etmek de sonuç alıcı bir siyaset gibi görünmüyor. Ama daha mühimi, Rusya ve Esed rejiminin de buna kapalı olmasıdır.

Ben öldükten sonra arkamda kalacak müessese bir istibdat müessesesidir. Ben ise millete miras olarak istibdat müessesesi bırakmak ve tarihe o surette geçmek istemiyorum. Bütün müşküllere katlanacağız... Mesele memlekette cumhuriyetin şahısların hayatına bağlı kalmıyarak kökleşmesidir...”

“Ama YPG’nin eğitim kamplarına gittiğinizde, Türkçe konuşulduğunu duyuyorsunuz. YPG saflarında savaşan Türkiyeli Kürtler var. PKK ile YPG arasında çok yakın ilişkiler olduğunu biliyoruz.” Bu cümleleri bir BBC muhabiri kuruyor; Kandil’in sözcüsü doğru dürüst cevaplayamıyor.