Yazarlar

Herkesten çok devlet Kürt meselesinin bir bölünme meselesi olmadığını çok iyi biliyor. Kürt meselesi, askeri ve hukuki bakımdan hiç kontrol dışına çıkmadı ve ciddi bir tehdide dönüşmedi. Peki o halde çok daha güçlü ve elverişli konumda olan devlet, neden hala bölünme siyasetinin arkasına saklanmaya devam ediyor? Devlet, neden hala defalarca kapatılmasına rağmen ısrarla varlığını sürdüren yasal ve meşru bir Kürt partisini kapatmanın planlarını yapıyor?

Erkekler sosyal hiyerarşilerini sürdürebilmek için sosyal barışı korumak ve dezavantajlı kadınlarla statü farklılıklarını gizleyen pozitif ilişkiler kurmak zorundalar. Kadınların da bu düzenin onların lehine olabileceğine inandırılmaları gerekiyor. Bu dominant olanla ona bağımlı arasındaki eski ve bilindik ilişki artık günümüzde daha rafine bir şekilde romantize ediliyor.

Madrid’deki gerilim son günlerde hızla tırmanarak “Sinir Krizinin Eşiğindeki Kadınlar” filmini andırmaya başladı: Başrolde Madrid Eyalet Başkanı Isabel Diaz Ayuso. İkinci rolde İspanyol liberal hareketinin lideri Ines Arrimadas. Son dakikada (yanlışlıkla) kadraja giren talihsiz karakter olarak da Madrid’in sosyalist belediye başkan yardımcısı Begona Villacis.

Türkiye’de siyaset bir dönemecin eşiğinde. Cumhur İttifakı ile Millet İttifakı kıyasıya bir mücadele yürütüyor. Yapılan kamuoyu araştırmaları hâlâ iki tarafın başa baş durumda olduğuna işaret ediyor. AK Parti’nin tek başına yüzde 50 (2015 seçimleri) oy alabildiği günler geride kaldı.

Şüphesiz iktidar İnsan Hakları Eylem Planı çerçevesinde kısmi bazı adımlar atabilir; ama arkasının gelmeyeceğine ve hatta tam tersi yönde uygulamaların yaşanabileceğine dair güçlü bir toplumsal kanaat var ve buna iktidar bizzat kendi uygulamalarıyla yol açıyor.