Yazarlar

Gerçeklerle yüzleşme kapasitesi ne kadar düşükse insanın (ya da toplumun), yalanlar o kadar “şifa verici” olabilir. Böyle bir denklem var sahiden. Kadın erkek ilişkileri, dostlar arasındaki iletişimler, bir tık daha gidersek ileri; kendimizle kurduğumuz ilişki…

Genel olarak hiç kimse, üç beş yakınının dışında, hiç kimsenin fazla dikkatini çekemiyor. Facebook hayatımızdan ne olduğunu anlayamadığımız, varlığı ya da yokluğu kanıtlanamayan acayip bilgilerin oluşturduğu bir “beyin sisi” olarak geçip gidiyor. Burada önemli bir itirazla karşı karşıya kalabiliriz: “Ama aldığım “geri bildirimler” öyle demiyor. 358 kişi beğeniyor, 103 tane yorum geliyor.”

Çok eski kroniklerde sözü edilen muazzam ordular, o dönemin olanaklarıyla nasıl beslenir, iaşe ve ibatesi nasıl sağlanır? Köylülerden ne kadar küçük artı-ürün oranlarının vergilendirilebildiğini hesaba katarsak, bir milyonluk bir ordu, toplam kaç milyonluk bir nüfusun üzerinde yükselebilir? Bunu hangi devlet hazinesi karşılayabilir? Geçtim; bu kadar asker (i) seferde nasıl yol alır; (ii) gideceği yere vardığında, arazide nasıl mevzilenir?

Meğer son zamanlarda bir ben değilmişim, Carl Schmitt’i şu veya bu bağlamda gündeme getiren. Genç Siviller sekiz küsur yıl önce davranmış. Ne ki bağlam farklı. O zaman hâlâ, yarı-Atatürkçü vesayet rejimi ve otoriter-patriyarkal ideolojisine karşı mücadele söz konusu. İyi de, farklı taraflarca da olsa, Türkiye’de her on yılda bir hukuk bu kadar keyfîleştirilmek zorunda mı?

Bu sanatsal dönem coşkusuyla, etkisiyle, büyüsüyle, acısıyla, ve tarihsel koşulları ile diğer başka akımlara nazaran insanı çok başka etkiliyor, duygulandırıyor, hayrete düşürüyor. Ancak benim sergi ile sizlerin dikkatini çekmek istediğim konu bu serginin olabilmesini mümkün kılan kişi. Sadece bizim görmemizi değil aslında bütün bu eserlerin bugün hala hayatta olmalarını sağlayan kişi; koleksiyoncu George Costakis.