Yazarlar

Son beş yıldır siyasi alan daraltıldı, hak ve özgürlükler budandı. Çözüm süreci bütün kötülüklerin anası olarak yaftalandı. Askeri çözümden başka bir yol bilmeyen şahinler prim yaptı, demokratik çözümü savunan güvercinler aşağılandı, suçlandı. Bütün bu menfi manzaraya rağmen, yeni bir çözüm sürecine desteğin % 50’lerin üzerinde seyretmesi ve halkın neredeyse tamamının çözümü silahta külahta değil, siyasi ve sosyal mekanizmalarda araması, çok sevindirici.

Faşizm çağrışımlı, icabında faşizme giden çok tanıdık bir patika: tek ve tartışmasız bir “millî çıkar” varsayımı. Herkesin buna yüzde yüz uyma zarureti. Uymayanın milletten dışlanması, hain ilân edilmesi. Peki ama demokrasi bunun neresinde? Çoğulculuk, görüş çeşitliliği, herkesin millet için neyin iyi olduğunu kendince yorumlayabilme özgürlüğü, bunun neresinde?

Hep aynı kelimelerini, ezberini yineleyenleri, her felaket karşısında sığındığı, üstüne çıktığı “istif”ini bu yangında bile bozmayanları pek göremiyorsun oralarda. Bağrında göremiyorsun. Onlar ekrandan, uzaktan, güvenli mesafeden yayınına, “oturumu”na, terânesine devam ediyor. “İstif”lemiş zira. “Fikri istif”ini de katarak, her anlamıyla…

Dükkanına gelen eski solcuların sayesinde veresiye defteri kabardıkça kabardı. Sonunda topu attın. Dükkanı kapattın. Taksiye çıkmaya başladın sonra. Gündüz sen, gece şoför. Yetmedi. Sattın taksiyi. Büyük kısmı borçlara, kalanı anneme. Ben artık senin hayallerindeki çocuk olmadığımı anlamıştım o zamanlar. Şişmandım ve yaramazdım.

Serbest Fırka tecrübesi, statükodan beslenen Fırkacı siyasilerin çok olduğu bir yerde özgürlüğe ve demokrasiye samimiyetle bağlanmanın ne büyük bir cezaya ve karşı öfkeye dönüşebileceğini de gösterir.