Yazarlar

Ben de düşünüyordum; çok tuhaf, kafamdaki fikirler ve klavyemden ekrana dökülen ifadeler neden bu kadar tanıdık geliyor diye. Meğer bir anlamda intihal yapıyor, kendi kendimden çalıyormuşum.

DPI için kaleme aldığım “Kürt Sorununa Çözüm Çabaları: Tarafların ve Muhalefetin Pozisyonları (2002-2019)” başlıklı raporu yayımlamaya devam ediyoruz. Raporun bu bölümünde Çözüm Süreci’nin hangi aşamalardan geçerek geliştiği ve Dolmabahçe Mutabakatı’nın kadük olmasıyla birlikte nasıl sona erdiği ele alınıyor. (NOT: Bu rapor Demokratik Gelişim Enstitüsü-DPI için hazırlanmıştır ve onun izniyle yayımlanmaktadır.)

Siyasi parti yerini kutlu davaya bıraktıkça da karşısındakiler kolayca siyasi rakipten düşmana dönüşüyor. Çünkü bu kutlu davayı, İslam, Türk milleti, insanlık için verilen mücadeleyi eleştirmeye sadece muhalefet demek yetmiyor, bu ancak ihanet olabilir.

Yarım binyıl önce veba salgınından, gelen gemileri karantinada tutarak kurtulan Venedik, bu kez aynı dirayeti gösteremeyince koronanın Avrupa kapısı oldu ve kapitalist piyasa kırılganlığının yüzyıllarca gelişmenin ardından nasıl da arttığının karşılaştırmalı ölçütüne dönüştü. Koronanın iklim kriziyle çakışması; metafizik girdaplara kapılmaya hazır modern insanı “Korona doğanın kendini yok eden insandan intikamı mı?” sorusuyla yüzleştirmekte gecikmedi. Ama ne olursa olsun ikisinin zamansal çakışması modern insanın siyasi ve yaşamsal tercihlerini üzerine tekrar değerlendirmeye ve daha şuurlu kararlar almaya teşvik edeceğine dair yeterince işaret var.

Cumhur İttifakı, kamusal alanda sadece kendi istediği seslerin çıkmasını istiyor. Muhalefetin bütün argümanlarını gayri-hukuki ilân ediyor; bunların kamuoyunda konuşulması ve tartışılmasını engellemeye, muhalifleri sessizliğe mahkûm etmeye çalışıyor. Bu bağlamda Davutoğlu’nun “susturucu” metaforunun olan biteni çok iyi resmettiğini düşünüyorum.