Korhan Gümüş

Politik kararlar yalnızca içerikten ibaretmiş gibi gözükür. Oysa kurumsal kapasiteler, maddi praksisler gelişmekte olan fikirler üzerinde etkide bulunur. Onlar görünmeyen failler (eyleyenler) olarak mekânsal gelişmelerin akışına katılırlar. Politik kararların yalnızca tercihlerden, içerikten ibaretmiş gibi algılanmasının, eleştiriyi etkisizleştiren bir tuzak olduğunu düşünüyorum.

Felaketlerin gerçeklikle temas etme anları olduğu söylenebilir. Sanki bir yarık açıldı ve gerçeklik (bir an için de olsa) karşımızda belirdi. Bu muazzam bir toplumsal seferberliğe yol açtı. 17 Ağustos felaketi tıpkı bir flaş ışığı gibi gerçeklikle karşılaşılmasını sağladı. Felaketin yaşandığı gecenin sabahı siviller, acil kurtarma, yardımlaşma çalışmaları dışında koordinasyon gibi kamunun yapması gereken işlevleri de üstlenmek zorunda kalmışlardı. Fakat birinci haftanın sonunda devlet ‘bildiğini’ yapmaya başladı.

Paşabahçe vapuru Büyükşehir Belediyesi tarafından “restore” edilmiş. Buna çok sevindim. Paşabahçe gibi gemiler şehrin anıtları. Paşabahçe de İstanbul’un son güzel vapurlarından biri. Ama restorasyon başka bir uğraş. Bu yapılana restorasyon değil, işlevsel yenileme denebilir. O bile tam değil. Çünkü yenileme de bir tasarım uğraşı. Bunu birileri İmamoğlu’na söylemeli. Ama kim söyleyecek?

Hasköy’deki şehrin en büyük Yahudi mezarlığında ilk belediyenin, 6. Daire-i Belediye’nin kurucusu, İstanbul’un Yahudi cemaatinin en tanınmış önderinin, Kont Abraham-Salomon dö Kamondo’nun anıtmezarı da bulunuyor. Burada inşaatlar yapılırken aile mezarlarının bir bölümü yok oldu. Belediye, kendi kurucusunun da bulunduğu Hasköy Yahudi Mezarlığı’nın bir bölümünü çöp toplama merkezi yaptı… Ancak bu da yetmedi. Arkasından buraya bir kurban kesim merkezi projesi hazırlattı. Anıtmezar yıllarca süren çalışmalarla güç bela kurtarıldı, belediye vazgeçirildi. Bütün bunlar tesadüf olabilir mi?