Yazarlar

Ramazan Bayramı ve Şeker Bayramı adlandırmasıyla ilgili olarak geçen gün twitter’da bir flood yapmıştım: https://twitter.com/izakyol/status/1264215448624803842. Konunun güncelliği sebebiyle, gecikmesin diye alelacele bir yazı haline getirdim. Twitter akademik bir platform hiç değil; ben de konunun uzmanı olduğumu iddia etmiyorum. Toplum olarak birbirimizi anlamaya, değişik kesimler arasında kültürel köprüler kurmaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Bu mütevazı çalışma buna birazcık da olsa katkı sağlayabilirse kendimi bahtiyar hissederim.

Görünüşe bakılırsa herkes korona virüsünün zulmü yüzünden birbirini görememekten şikayet ediyor. Bakalım günümüz insanı sevmekte, bağlanmakta, başkasının hakikatine eğilmekte, insan yükünü taşımakta ne kadar sahici.  Michelangelo...

Bugün muhafazakarlar bu berbat tecrübelerden ders çıkarmayıp, elde ettikleri iktidarda kendilerini devletin sahibi olarak görerek herkese nizam vermeye çalışıyorsa, bunda bu travmalarla yeterince yüzleşilmemesinin, bir daha tekrarlanmayacağı konusunda ortak bir mutabakata varılmamasının, buralardan ilkeler ve prensipler çıkarılmamasının ve bu yüzden herkesin tetikte beklemesinin katkısı büyük.

1890 sonunun Wounded Knee Katliamı’nda Lakotalardan 90 erkek, 200 kadar da kadın ve cocuk öldü; 4 erkek ile 47 kadın ve çocuk yaralandı. Ordunun ise 25 ölü, 39 yaralı verdi. Sonrasında ABD Kongresi yirmi askeri Şeref Madalyasıyla ödüllendirdi. Lakotalar ise alelacele kazılan bir toplu mezara gömüldü.

“Yeryüzünün en iyi süvari askerleriydi. Bize doğru saldırırken kendilerini pek az gösteriyor; bir bacaklarını atın sırtına sarar ve bir kollarıyla da boynuna asılırken, atlarının boynunun altından [tüfekle] ateş ediyor veya mızraklarıyla dürtüyor, dolayısıyla bize hemen hiç hedef vermiyorlardı.”