Yazarlar

“Duygusal açıdan çok cahiliz. (…) Sen ve ben birbirimizi çok şımartmıştık, hava geçirmez bir varoluşun içindeydik. Her şey kusursuzdu, tek çatlak yoktu. Oksijensizlikten öldük.”

Öcalan’ın kendisinden beklenen rolü oynayıp oynayamayacağını tâyin edecek iki faktör var. Biri, devletin alacağı tavırdır. Diğeri ise, Kandil’in Öcalan’a nasıl mukabele edeceğidir. Kandil’den gelen ilk tepkiler, Öcalan’ı destekler mahiyette değil. Meselâ KCK Yürütme Kurulu Üyesi Duran Kalkan’a göre, Öcalan ve HDP yeni bir barış ve çözüm umudu yaratmaya çalışsa da, savaşın sürmesi en güçlü olasılık olmaya devam ediyor.

İmamoğlu’nun “yetmez ama evet”çi destekçileri, “Ya tam benim istediğim gibi davranırsın ya da desteğimi çekerim” şeklindeki mutlakçı tavırlarını esnetmezlerse, ileride kendileriyle tutarlı kalmak için her hatasında ondan uzaklaşacaklar, bu arada yaptığı olumlu şeylerin hiçbirini göremeyeceklerdir.

İmparatorluklar er ya da geç yıkılıyor. W. G. (Garry) Runciman çok iyi açıklıyor bunu. Tam bir “kendi mezar kazıcılarını yaratma” diyalektiği. Emperyalize edilen diyarlar, kavimler, daha aşağı düzeydeki savaş şefleri, han veya krallar… ister istemez öğreniyorlar, dahil edildikleri imparatorluktan. Tecrübe kazanıyor, periferiden başkaldırıyor, gelip merkezi zaptediyor ve kendi imparatorluklarını kuruyor, ya da mevcudun bünyesinde yeni bir hanedan başlatıyorlar.

İmamoğlu, yalnızca CHP'li seçmenin oylarıyla İstanbul'u kazanamayacağını biliyordu. Bu nedenle seçim stratejisini, karşı taraftan oy kazanmak üzerine kurdu. Hedefine de ulaştı. Bu çizgi yalnızca oy almaktan ibaret değil. Aynı zamanda farklı olanla, değişik siyasi eğilim içindekiyle birlikte çalışabilme niyetini de içeriyor. Zaten İmamoğlu, Beylikdüzü Belediye Başkanlığını kazandıktan sonra, önceki AK Partili belediye başkanının ekibinden isimlerle çalıştığını vurgulamıştı. "Önce liyakat" demişti.