Türkiye’nin ihtiyacı olan şey, yeni ranzalar veya anayasal usulleri dolanan örtülü aflar değil; hukuki öngörülebilirliğin, ekonomik adaletin ve sosyal devletin yeniden inşasıdır. Siyasetin asli görevi, cezaevi kapılarını periyodik olarak açıp kapatan bir gardiyanlık değil; o kapılara mümkün mertebe çok az insanın düştüğü, hukukun üstünlüğünün ve fırsat eşitliğinin herkes için güvence altına alındığı adil bir düzeni süreklileştirmektir. Suçla mücadelenin başarı kriteri cezaevlerinin doluluğu değil, sokaktaki güvenin, okuldaki adaletin ve mutfaktaki huzurun kalıcı hale gelmesidir. Gerçeklerle yüzleşmeden ve bu yapısal bataklığı kurutmadan, toplumsal barışı tesis etmek mümkün olmayacaktır.

Şu anda, Türkiye’de dört büyük kulüp dışında en çok seyircisi olan takım, Amedspor. Takım, ortalama 15-20 bin seyirciyle maça çıkıyor. Amedspor, sahasında ağırladığı Iğdır FK’yı 3-0 yenerek, Trendyol 1.Lig’de, sezonun ilk yarısını, lider olarak tamamladı. Maçın öncesine de bir bakalım: Maç öncesinde, taraftarlar, Leyla Zana’ya destek amacıyla, pankartlarla yürüyüş yaptı. Binlerce taraftar, Ciwan Haco’nun “Leyla” parçasını, telefon flaşının ışığında dinledi. Şarkının ardından, “Leyla Zana onurumuzdur” sloganı attılar. Futbolcular, sahaya, “Irkçı saldırılara karşı, spor, barış ve kardeşliktir” pankartıyla çıktı.

Kiliseyle akıllı telefon arasındaki başka bir benzerlik, ikisinin de hem bazen tamamen sessiz olup hem bazen müzikle dolup taşması. Sessiz bir kilisede en ufak kıpırtı büyür: Tıpkı sessize alınmış bir telefonda titreşimin bütün bedene yayılması gibi. Zaten kilise çanı da cep telefonu melodisini andırır ve bir çağrı üretir... Zamanı bölen, insanı bulunduğu yerden kaldıran, “buraya gel” diyen bir ses... Tıpkı sesin insanı içeri çağırması gibi, dijital akışlar da bizi kendi ritimlerine davet ediyor. Bugün, kilise çanının ruhu, daha kişisel biçimde, cep telefonu melodilerinde ve bildirim seslerinde yaşıyor.