Yazarlar

Annelerin kıymeti erkenden bilinir ama babaların kıymeti çoğunlukla geç anlaşılır. Bir de babalarımızı baba olunca daha iyi anlarız. Babam hakkında bir yazıyı o vefat etmeden yazmak istedim. Yok, o okuyabilsin diye değil. Çünkü onun okuma yazması yok. Türkçeyi de askerde öğrenmişti. Basılı bir gazetede köşe yazdığım yıllarda eve gelen gazetede köşe resmimi görünce fotoğrafı öperdi. Takdirini öyle ifade ederdi.

Vırhovist Bulgar kralcı-milliyetçilerinin, göz diktikleri, sahip çıktıkları alanda hiçbir farklılığa tahammülü yoktur. Göz açtırmazlar değişik dünya görüşlerine, politik çizgilere. Peki ya Türk milliyetçileri? Benzer durumlarda üstün ırkî özelliklerimize, fıtrî hasletlerimize uygun bir şefkat, merhamet ve asaletle mi davranırlar?

Ahmed Arif 33 yıl önce bugün ayrıldı hayattan. Yürek enfarktı… Çocukluğu “Türkiye mozaiği”, şiiri kültür resitali. “Otuzüç kurşun”u yazınca -yine- târumar o mozaik.Sevdası ise “leylim leylim” kitaplara konu olmuş, ölümünden sonra herkes duymuş. Oysa en sevdiği türkü “Ben seni gizli sevdim, bilmedim âlem duyar”. Memleketindekibüstüne de yazılan dizelerindeki gibi saklı kalacağına inanmış belki: “Bir ben bileceğim oysa /Ne afat sevdim /Bir de ağzı var dili yok /Diyarbekir Kalesi…”

Okuyoruz, çünkü başka bir dünyanın mümkün olduğunu biliyoruz. Yaşadığımız hayatın onca adaletsizliği, haksızlığı ve ahlaksızlığı karşısında başarılı olmanın bir ceza olduğunu düşünüyoruz ve bundan istemsiz şekilde kaçınıyoruz. Başka türlü bir dünyaya ulaşıncaya kadar okumak zorunda hissediyoruz kendimizi. Olan bitenin başka türlü olamazmış gibi olan halini asla kabul edemiyoruz. Aptallaşmak istemiyoruz, çünkü aptallık tam da başka türlüsünün mümkün olmadığını düşünmekle çok ilişkili. Kitaplar, aptallar için değil belli ki!

İsrail, bu hafta Refah’taki mülteci çadırlarını bombaladı, yaklaşık 50 Filistinli diri diri yanarak can verdi. İsrail her ne kadar “hata” diyerek iç soruşturma başlatsa da İsrail, kullandığı yapay zeka uygulamalarıyla kolektif sivil katliamlarını “meşru bir zaiyat” olarak görüyor, steril ve otomatik bir katliam çarkını işletiyor. “Lavender” yapay zeka uygulamasıyla sık sık değiştirildiği için takibi zor olan telefon numaralarını inceleyerek hata payı yüksek ölüm listeleri hazırlıyor, bu ölüm listesindekiler evlerine girdiği anda “Babacık nerede?” yapay zeka uygulamasından gelen bildirim üzerine ev bombalanıyor. Araştırmacı gazeteci Yuval Abraham’ın ortaya çıkardığı bu otomatik soykırımda İsrail, “tasarrufta” bulunmak adına etki alanı dar, hedef odaklı füzeleri tercih etmiyor, bir hedef başına 30-40 sivilin ölümünü soğuk ve mekanik bir şekilde göze alıyor.